| 
	83. Dásamligt fræði 
	var þér í draumi kveðit, 
	en þú sátt it sanna; 
	fyrða engi 
	var svá fróðr um skapaðr, 
	er áðr heyrði Sólarljóðs sögu.
	 
	I.
 1. Fé ok fjörvi
 rænti fyrða kind
 sá hinn grimmi Greppr;
 yfir þá vegu,
 er hann varðaði,
 náði engi kvikr komask.
 
 2. Einn hann át
 oft harðla,
 aldri bauð hann manni til matar,
 áðr enn móðr
 ok meginlítill
 Gestr af götu kom.
 
 3. Drykks of þurfi
 lézk inn dæsti maðr
 ok vanmettr vera;
 hræddu hjarta
 hann lézk trúa,
 þeim er áðr hafði vályndr verit.
 
 4. Mat ok drykk
 veitti hann þeim, er móðr var,
 allt af heilum hug;
 guðs hann gáði,
 góðu honum beindi,
 því hann hugðisk váligr vera.
 
 5. Upp hinn stóð,
 illt hann hugði,
 eigi var þarfsamliga þegit;
 synð hans svall,
 sofanda myrði
 fróðan, fjölvaran.
 
 6. Himna guð
 bað hann hjálpa sér,
 þá hann veginn vaknaði;
 en sá gat
 við synðum taka,
 er hann hafði saklausan svikit.
 
 7. Helgir englar
 kómu ór himnum ofan
 ok tóku sál hans til sín;
 í hreinu lífi
 hon skal lifa
 æ með almáttkum guði.
 
 8. Auð né heilsu
 ræðr engi maðr,
 þótt honum gangi greitt;
 margan þat sækir
 er minnst of varir,
 engi ræðr sættum sjálfr.
 
 9.
	Ekki þeir hugðu
 Unnarr ok Sævaldi,
 at þeim myndi heill hrapa;
 nakðir þeir urðu
 ok næmðir hvívetna,
 ok runnu sem vargar til viðar.
 
 10. Munaðar ríki
 hefir margan tregat,
 oft verðr kvalræði af konum;
 meingar þær urðu,
 þó inn máttki guð
 skapaði skírliga.
 
 11. Sáttir þeir váru
 Sváfaðr ok Skartheðinn,
 hvárrgi mátti annars án vera,
 fyrr enn þeir æddusk
 fyr einni konu:
 hon var þeim til lýta lagin.
 
 12. Hvárskis þeir gáðu
 fyr þá hvítu mey,
 leiks né ljóss daga;
 engan hlut
 máttu þeir annan muna
 en þat ljósa lík.
 
 13. Daprar þeim urðu
 inar dimmu nætr,
 engan máttu þeir sætan sofa;
 en af þeim harmi
 rann heift saman
 millum virkðavina.
 
 14. Fádæmi verða
 í flestum stöðum
 goldin grimmliga;
 á hólm þeir gengu
 fyr it horska víf
 ok fengu báðir bana.
 
 15. Ofmetnað drýgja
 skyldi engi maðr,
 þat hefik sannliga sét,
 því at þeir hverfa,
 er honum fylgja,
 flestir guði frá.
 
 16. Rík þau váru
 Ráðný ok Véboði
 ok hugðusk gott eitt gera;
 nú þau sitja
 ok sárum snúa
 ýmsum elda til.
 
 17. Á sik þau trúðu
 ok þóttusk ein vera
 allri þjóð yfir;
 en þó leizk
 þeira hagr
 annan veg almáttkum guði.
 
 18. Munað þau drýgðu
 á marga vegu
 ok höfðu gull fyr gaman;
 nú er þeim goldit,
 er þau ganga skulu
 milli frosts ok funa.
 
 19. Óvinum þínum
 trúðu aldregi,
 þó þér fagrt mæli fyrir;
 góðu þú heit,
 gott er annars
 víti hafa at varnaði.
 
 20. Svá honum gafsk
 Sörla inum góðráða,
 þá er hann lagði á Vígúlfs vald;
 tryggliga hann trúði,
 - en hinn at tálum varð, -
 sínum bróðurbana.
 
 21. Grið hann þeim seldi
 af góðum hug,
 en þeir hétu honum gulli í gegn;
 sáttir létusk,
 meðan saman drukku,
 en þó kómu flærðir fram.
 
 22. En þá eftir
 á öðrum degi,
 er þeir höfðu í Rýgjardal riðit,
 sverðum þeir meiddu,
 þann er saklauss var
 ok létu hans fjörvi farit.
 
 23. Lík hans þeir drógu
 á leynigötu
 ok brytjuðu í brunn niðr;
 dylja þeir vildu,
 en dróttinn sá
 heilagr himnum af.
 
 24. Sál hans bað
 inn sanni guð
 í sinn fögnuð fara;
 en sökudólgar
 hygg ek síðla muni
 kallaðir frá kvölum.
 
 II.
 
 25. Dísir bið þú þér
 dróttins mála
 vera hollar í hugum;
 viku eftir
 mun þér vilja þíns
 alt at óskum ganga.
 
 26. Reiðiverk,
 þau er þú unnit hefr,
 bæt þú eigi illu yfir;
 grættan gæla
 skaltu með góðum hlutum,
 þat kveða sálu sama.
 
 27. Á guð skal heita
 til góðra hluta,
 þann er hefir skatna skapat;
 mjök fyrir verðr
 manna hverr,
 er seinar finna föður.
 
 28. Æsta dugir
 einkum vandliga
 þess er þykkir vant vera;
 alls á mis verðr,
 sá er einskis biðr;
 fár hyggr þegjanda þörf.
 
 29. Síðla ek kom,
 snemma kallaðr,
 til dómvalds dyra;
 þangat ek ætlumk,
 því mér heitit var:
 sá hefir krás, er krefr.
 
 30. Syndir því valda,
 at vér hryggvir förum
 ægisheimi ór;
 engi óttask,
 nema illt geri;
 gott er vammalausum vera.
 
 31. Úlfum glíkir
 þykkja allir þeir,
 sem eiga hverfan hug;
 svá mun gefask,
 þeim er ganga skal
 þær inar glæddu götur.
 
 32. Vinsamlig ráð
 ok viti bundin
 kenni ek þér sjau saman;
 görla þau mun
 ok glata aldregi,
 öll eru þau nýt at nema.
 
 III.
 
 33. Frá því er at segja,
 hvé sæll ek var
 ynðisheimi í,
 ok hinu öðru,
 hvé ýta synir
 verða nauðgir at náum.
 
 34. Vil ok dul
 tælir virða sonu,
 þá er fíkjask á fé;
 ljósir aurar
 verða at löngum trega;
 margan hefir auðr apat.
 
 35. Glaðr at mörgu
 þótta ek gumnum vera,
 því at ek vissa fátt fyrir;
 dvalarheim
 hefr dróttinn skapat
 munafullan mjök.
 
 36. Lútr ek sat,
 lengi ek hölluðumk,
 mjök var ek þá lystr at lifa;
 en sá réð,
 sem ríkr var;
 frammi eru feigs götur.
 
 37. Heljar reip
 kómu harðliga
 sveigð at síðum mér;
 slíta ek vilda,
 en þau seig váru;
 létt er lauss at fara.
 
 38. Einn ek vissa,
 hvé alla vega
 sullu sútir mér;
 Heljar meyar
 er mér hrolla buðu
 heim á hverju kveldi.
 
 39. Sól ek sá,
 sanna dagstjörnu,
 drúpa dynheimum í;
 en Heljar grind
 heyrðak ek á annan veg
 þjóta þungliga.
 
 40. Sól ek sá
 setta dreyrstöfum;
 mjök var ek þá ór heimi hallr;
 máttug hon leizk
 á marga vegu
 frá því sem fyrri var.
 
 41. Sól ek sá,
 svá þótti mér,
 sem ek sæja göfgan guð;
 henni ek laut
 hinzta sinni
 aldaheimi í.
 
 42. Sól ek sá,
 svá hon geislaði,
 at ek þóttumk vættki vita;
 en gylfar straumar
 grenjuðu annan veg,
 blandnir mjök við blóð.
 
 43. Sól ek sá
 á sjónum skjálfandi,
 hræðslufullr ok hnipinn;
 því at hjarta mitt
 var harðla mjök
 runnit sundr í sega.
 
 44. Sól ek sá
 sjaldan hryggvari;
 mjök var ek þá ór heimi hallr;
 tunga mín
 var til trés metin,
 ok kólnat at fyrir utan.
 
 45. Sól ek sá
 síðan aldregi
 eftir þann dapra dag,
 því at fjalla vötn
 lukðusk fyrir mér saman,
 en ek hvarf kallaðr frá kvölum.
 
 46. Vánarstjarna flaug
 - þá var ek fæddr, -
 brott frá brjósti mér;
 hátt-at hon fló,
 hvergi settisk,
 svá at hon mætti hvíld hafa.
 
 47. Öllum lengri
 var sú in eina nótt,
 er ek lá stirðr á stráum;
 þá merkir þat,
 er guð mælti,
 at maðr er moldu samr.
 
 48. Virði þat ok viti
 in virki guð,
 sá er skóp hauðr ok himin;
 hversu munaðarlausir
 margir fara,
 þótt við skylda skili.
 
 49. Sinna verka
 nýtr seggja hverr;
 sæll er sá, sem gott gerir;
 auði frá
 er mér ætluð var
 sandi orpin sæng.
 
 50. Hörundar hungr
 tælir hölða oft,
 hann hefir margr til mikinn;
 lauga vatn
 er mér leiðast var
 eitt allra hluta.
 
 51. Á norna stóli
 sat ek níu daga,
 þaðan var ek á hest hafinn;
 gýgjar sólir
 skinu grimmliga
 ór skýdrúpnis skýjum.
 
 52. Utan ok innan
 þóttumk ek alla fara
 sigrheima sjau;
 upp ok niðr
 leitaða ek æðra vegar,
 hvar mér væri greiðastar götur.
 
 
	[Note: Guðni Jónsson divides the poem differently 
	than Boucher from this point]
	 
	 
	53. Frá því er at segja,hvat ek fyrst of sá,
 þá er ek var í kvölheima kominn:
 sviðnir fuglar,
 er sálir váru,
 flugu svá margir sem mý.
 
 54. Vestan sá ek
 fljúga Vánar dreka,
 ok fell á glævalds götu;
 vængi þeir skóku,
 svá víða þótti mér
 springa hauðr ok himinn.
 
 55. Sólar hjört
 leit ek sunnan fara,
 hann teymðu tveir saman;
 fætr hans
 stóðu foldu á,
 en tóku horn til himins.
 
 56. Norðan sá ek
 ríða niðja sonu,
 ok váru sjau saman;
 hornum fullum
 drukku þeir inn hreina mjöð
 ór brunni Baugregins.
 
 57. Vindr þagði,
 vötn stöðvaði,
 þá heyrða ek grimmligan gný;
 sínum mönnum
 svipvísar konur
 mólu mold til matar.
 
 58. Dreyra steina
 þær inar dökku konur
 drógu daprliga;
 blóðug hjörtu
 hengu þeim fyrir brjóst utan,
 mædd við miklum trega.
 
 59. Margan mann
 sá ek meiddan fara
 á þeim glæddu götum;
 andlit þeira
 sýndusk mér öll vera
 rýgjar blóði roðin.
 
 60. Marga menn
 sá ek moldar gengna,
 þá er eigi máttu þjónustu ná;
 heiðnar stjörnur
 stóðu yfir höfði þeim
 fáðar feiknstöfum.
 
 61. Menn sá ek þá,
 er mjök ala
 öfund um annars hagi;
 blóðgar rúnar
 váru á brjósti þeim
 merkðar meinliga.
 
 62. Menn sá ek þar
 marga ófegna,
 þeir váru villir vega;
 þat kaupir sá,
 er þessa heims
 apask at óheillum.
 
 63. Menn sá ek þá,
 er mörgum hlutum
 véltu um annars eign;
 flokkum þeir fóru
 til Fégjarnsborgar
 ok höfðu byrðar af blýi.
 
 64. Menn sá ek þá,
 er margan höfðu
 fé ok fjörvi rænt;
 brjóst í gegnum
 renndu brögnum þeim
 öflgir eitrdrekar.
 
 65. Menn sá ek þá,
 er minnst vildu
 halda helga daga;
 hendr þeira
 váru á heitum steinum
 negldar nauðliga.
 
 66.
 Menn sá ek þá,
 er af mikillæti
 virðusk vánum framar;
 klæði þeira
 váru kynliga
 eldi um slegin.
 
 67. Menn sá ek þá,
 er margt höfðu
 orð á annan logit;
 heljar hrafnar
 ór höfði þeim
 harðliga sjónir slitu.
 
 68. Allar ógnir
 fær þú eigi vitat,
 þær sem helgengnir hafa;
 sætar syndir
 verða at sárum bótum;
 æ koma mein eftir munuð.
 
 
	 
	 
	69. Menn sá ek þá,er margt höfðu
 gefit at guðs lögum;
 hreinir kyndlar
 váru yfir höfði þeim
 brenndir bjartliga.
 
 70. Menn sá ek þá,
 er af miklum hug
 veittu fátækum frama;
 lásu englar bækr
 ok ymna skrift
 helgar yfir höfði þeim.
 
 71. Menn sá ek þá,
 er mjök höfðu
 hungri farit hörund;
 englar guðs
 lutu öllum þeim;
 þat er æðsta unað.
 
 72. Menn sá ek þá,
 er móður höfðu
 látit mat í munn;
 hvílur þeira
 váru á himingeislum
 hafðar hagliga.
 
 73. Helgar meyjar
 höfðu hreinliga
 sál af syndum þvegit
 manna þeira,
 er á mörgum degi
 pína sjálfa sik.
 
 74. Hávar reiðir
 sá ek með himnum fara,
 þær eiga götur til guðs;
 menn þeim stýra,
 er myrðir eru
 alls fyrir engar sakir.
 
 75. Inn máttki faðir!
 Inn mæzti sonr!
 Heilagr andi himins!
 Þik bið ek skilja,
 er skapat hefr,
 oss alla eymðum frá.
 
 
	IV.
	76. Hringvör ok Listvörsitja í Herðis dyrum
 organs stóli á;
 járn dreyri
 fellr ór nösum þeim,
 sá vekr fjón með fyrðum.
 
 77. Óðins kván
 rær á jarðar skipi,
 móðug á munað;
 seglum hennar
 verðr síð hlaðit,
 þeim er á þráreipum þruma.
 
 78. Arfi, faðir
 einn þér ráðit hefi
 ok þeir Sólkötlu synir
 hjartar horn,
 þat er ór haugi bar
 inn vitri Vígdvalinn.
 
 79. Hér eru rúnar,
 sem ristit hafa
 Njarðar dætr níu:
 Böðveig hin elzta
 ok Kreppvör hin yngsta
 ok þeira systr sjau.
 
 80. Bölvi hverju
 þeir bellt hafa
 Sváfr ok Sváfrlogi;
 blóð þeir vökðu
 ok benjar sugu
 illum ey vana.
 
 V.
 
 81. Kvæði þetta,
 er þér kennt hefik,
 skaltu fyrir kvikum kveða:
 Sólarljóð,
 er sýnask munu
 minnst at mörgu login.
 
 82. Hér vit skiljumk,
 ok hittask munum
 á feginsdegi fira;
 dróttinn minn
 gefi dauðum ró,
 en hinum líkn, er lifa.
   | I. Parables
 l.  Of money and life
 the merciless Grepp[1]
 cheated the children of men;
 over the ways
 where he would watch
 no living soul dared stray.
 
 2. Alone most often
 he broke his bread;
 with no man shared his meat;
 until, all weary
 and weak appearing,
 one Guest arrived at his gate.
 
 3. Drink he wanted,
 that weary one,
 and hungry he was as well;
 with timid heart
 he seemed to trust
 one ever wont to betray,
 
 4. Who meat and drink
 to this weary man
 then gave with a right good will;
 in the name of God
 gave all things good,
 finding himself most foul.
 
 5. Up stood the other
 with ill intent;
 gave little grace for the giving;
 now swelled with sin
 sleeping he slew
 the wise and watchful one.
 
 6. He cried for help
 to God most high,
 waking with mortal wound
 While he that slew him
 assumed his sins
 who fell without any fault.
 
 7. Holy angels
 from Heaven descending
 soon received his soul,
 who in sheer
 delight shall dwell
 with God Almighty ever.
 
 8. Good health and luck
 let none hold granted,
 walking the narrow way;
 many meet
 what is least looked for;
 none decrees his own doom.
 
 9. All unsuspecting
 were  Unnar and Sævaldi[2]
 that their fortune would fail;
 or that, quite naked
 and everywhere outcast,
 they would flee like wolves in the forest.
 
 10. Many are made
 mournful by pleasure;
 woe is earned often of women;
 they cause misfortune,
 although the Almighty
 fashioned them first without flaws.
 
 11. Firmest friends
 were Svavad and Skarthedin;[3]
 neither the other might miss;
 till both waxed wild
 for the one woman.
 She was born for their bane.
 
 12. Than that damsel white
 naught deemed they dearer;
 not daylight nor any delight;
 no other image
 their minds might own
 but of that bright body.
 
 13. Dreary for them
 the dim night watches,
 no sweet sleep affording;
 while to their rue
 this rage now rent
 these faithful friends asunder.
 
 14. Too fierce a fire
 of  passion ' s fever
 reaps a hard reward;
 on the holm they fought
 for the fair dame
 where each his death did earn.
 
 15. Let no man ever
 be over ambitious,
 for sooth, I have seen myself
 that most folk
 who follow pride
 soon find themselves far from God.
 
 16. All-ruling once
 were Radny and Vebodi;[4]
 deemed that they did all well;
 but both now sit
 and bake their wounds
 in turn before the fire.
 
 17. On their might relying,
 above all men
 they believed themselves to be;
 but otherwise
 their worth was rated
 pin the Almighty eye.
 
 18. All sweet desires
 they did indulge
 and gave gold for delight;
 but now in full
 are they paid, and fare
 through pains of frost and fire.
 
 19. To believe your foes,
 my friend, be slow,
 though fairest words are not wanting;
 when promises
 are plentiful,
 be warned by another's woe.
 
 20. So was it when Sorli,
 wise in counsel,
 put all in Vigulf’s power;[5]
 trusting, believed
 his brother's killer,
 cruelly to be betrayed.
 
 21. According quarter
 with all good will,
 in payment was promised gold;
 drank fellowship
 in good faith,
 though a villain~ ruse was revealed.
 
 22. For soon after,
 on the second day,
 as they rode down Ladysdale
 all harmless him
 with swords they hacked
 and let his life flow fort)
 
 23. By devious ways
 his corpse was drawn;
 pitched piecemeal down a well.
 They thought to hide it,
 but from high Heaven
 the Holy Lord did heed it.
 
 24. The one true God
 then told his soul
 to go forth into glory;
 but long, methinks,
 those miscreants
 may feel the hot flames of Hell.
 
 II. Good Counsels
 
 25. Bid the holy
 handmaids[6] of God
 intercede for your sake;
 a week later,
 and all you long for
 shall be done as you desire.
 
 26. When you have wrought
 acts of wrath,
 add not evil to ill;
 cherish the weeper
 with good cheer
 for your soul's own solace.
 
 27.       Call upon God
 for all things good,
 him who has made mankind;
 much the misfortune
 of every man
 who fails to find the Father.
 
 28. With all your soul
 it serves to pray
 for what is sorely wanted;
 nor is aught got
 without the asking;
 none know of the dumb man's need.
 
 29.       Early called
 and late I came[7]
 to the dire judge's door;
 thither I venture,
 for it was vouched
 that bliss shall be had for the bidding.
 
 30. Sins are the cause
 of our sad going
 out of this awful world.
 None need dread
 that has done no ill;
 it is good to be free from flaw.
 
 31. As of wolves
 seem all the ways
 of men with treacherous minds;
 such-is the mark
 of all that march
 the highroad in to Hell.
 
 32. Counsels friendly
 and full of sense
 have I taught you, seven all told;
 hold to them fast
 and never forget,
 for well will they serve the study.
 
 III. Life and Death
 
 33. Let me declare
 with what delight
 in this sweet world I sojourned,
 and besides
 how the sons of men
 must soon become cold corpses.
 
 34. Those folk by pleasures
 are fooled, and pride,
 that for gold are greedy;
 shining coins
 cast shadows of care,
 and money makes apes of many.
 
 36. Men I held
 in most things happy,
 so little my wisdom was;
 a dwelling-place
 did the Lord design
 charged with all choice delights.
 
 36. Bowed I sat
 and bent was my head;
 great my longing to live;
 but God Almighty
 ordered my goings;
 plain lies the path to the grave.
 
 37. The bands of death
 were tightly drawn,
 bound close about my sides;
 I strove to break them,
 but too strong ;
 though fain I would be free.
 
 38. Alone I knew
 how all around
 sore sorrows me assailed;
 the maids of death[8]
 did now display
 new horrors every night.
 
 39. The sun I saw,
 true star of day,
 sink to the stormy sea;
 on the other hand
 the gates of Hell
 I heard groan heavily.
 
 40. The sun I saw
 set bathed in blood
 (direly my life declined),
 that mightier was
 in many ways
 than it had been before.
 
 41. The sun I saw;
 to me it seemed
 god-like in its glory;
 to it I framed
 my last farewell
 made in the world of men.
 
 42. The sun I saw,
 so bright it blazed
 that I was much bemused;
 but ocean billows
 raged before it,
 reddened with beams of blood.
 
 43. The sun I saw
 shake on the sea;
 was filled with gloom and fear;
 more than a trifle
 torn apart,
 I felt my heart in fragments.
 
 44. The sun I saw,
 seldom sadder
 (direly my life declined);
 slow was my tongue
 and stiff as wood,
 my body seemed cold as stone.
 
 
 45. The sun I saw,
 but seen no more
 after that mournful day;
 mountainous billows
 closed about me,
 parted from all my pains.
 
 46. Then straightway
 the star of hope
 flew from my breast re-born;
 high it flew,
 but nowhere found
 a spot where it might settle.
 
 47. Longer than any
 that night lingered,
 while I lay stiff on the straw;
 then may be seen,
 as God has said,
 that man is of very mould.
 
 48. He knows only
 and understands
 who made the earth and heavens,
 how many a man
 must die alone
 though leaving dear kith and kin.
 
 49. Of his deeds
 each gathers his due;
 they whose are good may be gay.
 For me, from riches
 far removed,
 a bed of sand was sprinkled.
 
 50. Desires of the flesh
 often delude;
 pleasures for many are poison;
 waters of penance
 of all potations
 on earth were least to my liking.
 
 51. Nine days I sat
 on the seat of the Norns,[9]
 whence on a horse[10] I 
was heaved;
 the witches' moon
 gleamed with malice
 out of dismal clouds of darkness.
 
 52.  Through the seven spheres
 I seemed to pass,
 in and out of them all,
 up and down
 my path direct
 to reach the highest region.
 
 IV. In the Infernal Realm
 
 
 53. Now is to say
 what first I saw
 when passed through the portals of pain;
 scorched birds
 were the souls of men
 that flew as many as midges.
 
 54. From the west I saw
 the sea-dragon[11] fly
 and light in the Gleam-yielder's[12] 
way;
 their wings they shook
 so it seemed surely
 the earth and skies would be sundered.
 
 55. From the South I saw
 the Sun-Hart[13] step;
 leading him, two together;
 light his hooves
 on the hills below,
 his horns reached high to the heavens.
 
 56. From the North I saw
 the Sons of Light[14]
 soar near, and seven their number;
 out of brimming horns
 bright mead they drank,
 drawn from the Well of Wisdom.[15]
 
 57. The winds were silent,
 the waters still,
 then heard I a horrible din:
 to feed their lovers
 faithless wives
 were grinding earth for gruel.
 
 58. Gory grindstones
 those grim females
 turned with tearful faces;
 on their breasts
 their bloody hearts
 lay torn and great their grief.
 
 59. Many a man
 I saw go maimed
 upon those fiery paths;
 their faces seemed
 to me all stained
 with wanton women's blood.
 
 60. Many a man
 to mould consigned
 I saw, no rites received;
 overhead
 stood heathen stars
 with awful omens stained.
 
 61. Men I saw then
 that had nursed
 envy of others' fortune;
 on their breasts
 were bloody runes
 to their great scathe inscribed.
 
 62. Men I saw then
 many most woeful
 who had wandered from the way;
 such is the meed
 of all made apes
 by the world's deceiving wiles.
 
 63. Men I saw then
 that by foul means
 gained hold of the goods of others;
 in mobs they scrambled
 to Mammon's city,
 laden with burdens of lead.
 
 64. Men I saw then
 who had most foully
 robbed many of money and life;
 through the breasts
 of these bold fellows
 baleful dragons were boring.
 
 65. Men I saw then
 that had no mind
 for holding any day holy;
 to hot stones
 their hands were nailed;
 little it was to their liking.
 
 66. Men I saw then
 most puffed with pride
 who dressed with unseemly display;
 in marvellous fashion
 their clothes they found
 all wrapped in fiery flames.
 
 67.  Men I saw then
 that with malice
 lied to another's loss;
 out of their heads
 ravens of Hell
 avidly pecked the eyes.
 
 68. You may not hear
 of all the horrors
 that shall distress the damned;
 sweet sins
 win a sour reward;
 pleasures are fallowed by pain.
 
 V.        In Paradise
 
 69.  Men I saw then
 Who had marked well
 and kept to God's commandments;
 clear candles
 kindled above them
 burned ever bright overhead.
 
 70.  Men I saw then
 that, single-minded,
 served the poor with compassion;
 above them hymns
 and holy scriptures
 angels sang without ceasing.
 
 71. Men I saw .then
 that mortified
 and afflicted their flesh with fasting;
 God's bright angels
 bowed before them;
 such is their dear delight.
 
 72. Men I saw then
 that in most need
 put food in their mothers' mouths;
 on heavenly beams
 their beds were hung,
 giving them greatest ease.
 
 
 73. Pure had holy
 maidens purged
 souls of men from sin,
 many days
 of penance done
 and all desires denied.
 
 74. I saw high wagons
 ply the skyways
 leading to the Lord;
 those who drove them
 men that died,
 killed without a cause.
 
 75.       Almighty Father~
 Son most high~
 Holy Ghost of Heavent
 You that made us
 of your mercy
 part us from all pains.
 
 VI.
 
 76. At Loki's door[16]
 Lying and Lusting
 sit in the seat of Greed;
 from their noses wells
 the blood of war-fare,
 breeding bale among men.
 
 77. Odin's bride[17]
 plies the earth-boat
 in ardent pursuit of pleasure;
 not soon shall her sails
 on taut sheets thrumming
 be struck - of that I am certain.
 
 
 78. Heir, thy father
 for thee only,
 with the sons of the sun,
 the hart's horn revealed
 which out of the vault
 the wise War-Dvalin[18] 
has won.
 
 79. On it the runes
 that were written
 by the nine daughters of Njord:[19]
 Bodveig the eldest,
 Kreppvor the youngest
 and all their sisters seven.
 
 80. All evil
 their acts were ever,
 Svafr and Svafrlogi;
 blood they drew
 and men drained dry,
 wedded to wicked deeds.[20]
 
 VII. Conclusion
 
 81. This text
 that I have taught you
 let the living now learn;
 a Lay of the Sun
 that shall be seen
 of all fictions least lied.
 
 82. For here we must part
 to meet once more
 on the morning of mankind's joy.
 May the Lord God
 give rest to the dead
 and loving grace to the living.
   83. Untranslated |