Þá mælti Gangleri: "Gott skip er Skíðblaðnir en al<l>mikil fjölkyngi mun við vera höfð áðr svá fái gert. Hvárt hefir Þórr hvergi svá farit at hann hafi hitt fyrir sér svá ríkt eða ramt at honum hafi ofrefli í verit fyrir afls sakar eða fjölkyngi?"

Þá mælti Hár: "Fár maðr vættir mik at frá því kunni segja, en margt hefir honum harðfœrt þótt. En þótt svá hafi verit at nökkvorr hlutr hafi svá verit ramr eða sterkr at Þórr hafi eigi sigr fengit á unnit, þá er <eigi> skylt at segja frá, fyrir því at mörg dœmi eru til þess ok því eru allir skyldir at trúa at Þórr er mátkastr."

Þá mælti Gangleri: "Gott skip er Skíðblaðnir en allmikil fjölkyngi mun við vera höfð áðr svá fái gert. Hvárt hefir Þórr hvergi svá farit at hann hafi hitt fyrir sér svá ríkt eða ramt at honum hafi ofrefli verit fyrir afls sakar eða fjölkyngi?"

Þá mælti Hár: "Fár maðr væntir mik at frá því kunni segja, en margt hefir honum harðfœrt þótt. En þótt svá hafi verit at nökkurr hlutr hafi svá sterkr eða ramr verit at Þórr hafi eigi sigr fengit á unnit, þá er eigi skylt frá því at segja, fyrir því at mörg dœmi eru til þess ok því eru allir skyldir at trúa at Þórr er mátkastr."

Þá mælti Gangleri: "Gott skip er Skíðblaðnir en allmikil fjölkyngi mun við vera höfð áðr svá fái gørt. Hvárt hefir Þórr hvergi svá farit at hann hafi hitt fyrir sér svá ríkt eða ramt at honum hafi ofrefli í verit fyrir afls sakir eða fjölkyngi?"

Þá sagði Hár: "Fáir vænti ek at frá því kunni segja, en margt hefir honum harðfœrt þótt. En þótt svá hafi verit at nökkurr hlutr hafi svá ramr eða sterkr verit at Þórr hafi eigi sigr fengit á unnit, þá er eigi skylt at segja frá, fyrir því at mörg dœmi eru til þess ok því eru allir skyldir at trúa at Þórr er mátkastr."

Hér þegir Þriði. Þá segir Gangleri: "Gott skip er Skíðblaðnir en fjölkyngi mun við vera höfð áðr svá væri gert." Gangleri segir enn: "Hvárt hefir Þórr hvergi þar komit at honum væri ofrefli fyrir fjölkyngi sökum?"

Hár segir: "Fáir munu frá því segja kunna, en margt hefir honum harðfœrt þótt. En þótt nökkurr hlutr hafi svá ramr orðit at hann fengi eigi sigrat, þá er eigi skylt at segja frá, því at mörg eru dœmi til þess ok því eru allir skyldir at trúa at hann er mátkastr."

Þá mælti Gangleri: "Svá lízk mér sem þess hlutar mun ek yðr spurt hafa er engi er til fœrr at segja."

Þá mælti Jaf<n>hár: "Heyrt höfum vér sagt frá þeim atburðum er oss þykkja ótrúligir at sannir muni vera. En hér mun sjá sitja nær er vita mun sönn tíðindi af at segja, ok muntu því trúa at hann mun eigi ljúga nú it fyrsta sinn er aldri laug fyrr."

Þá mælti Gangleri: "Hér mun ek standa ok hlýða ef nökkvor órlausn fær þessa máls, en at öðrum kosti kalla ek yðr vera yfirkomna ef þér kunnið eigi at segja þat er ek spyr."

Þá mælti Þriði: "Auðsýnt er nú at hann vill þessi tíðindi vita þótt oss þykki eigi fagrt at segja. En þér er at þegja.

Þá mælti Gangleri: "Svá lízk mér sem þess hlutar muni ek yðr spurt hafa er engi er til fœrr at segja."

Þá mælti Jafnhár: "Heyrt höfum vér sagt frá þeim atburðum er oss þykkja ótrúligir at sannir muni vera. En hér mun sá sitja nær er vita mun sönn tíðindi af at segja, ok muntu því trúa at hann mun eigi ljúga nú it fyrsta sinn er aldri laug fyrr."

Þá mælti Gangleri: "Hér mun ek standa ok hlýða ef nökkur fær órlausn til þessa máls, en at öðrum kosti kalla ek yðr vera yfirkomna ef þér kunnið ei segja mér þat ek spyr."

Þá mælti Þriði: "Auðsýnt er nú at hann vill þessi tíðindi vita þótt oss þykki ófagrt at segja.

Þá mælti Gangleri: "Svá lízk mér sem þess hlutar muna ek spurt hafa at engi er til fœrr at segja."

Þá mælti Jafnhár: "Heyrt höfum vér sagt frá þeim atburðum er oss þykkja ótrúligir at sannir muni vera. En hér mun sá sitja nær er vita <mun> sönn tíðindi af at segja, ok muntu því trúa at hann mun eigi ljúga nú hit fyrsta sinn er aldri laug fyrr."

Þá mælti Gangleri: "Hér mun ek standa ok hlýða ef nökkur órlausn fæsk þessa máls, en at öðrum kosti kalla ek yðr vera yfirkomna ef þér kunnuð eigi segja þat er ek spyr."

Þá mælti Þriði: "Auðsýnt er nú at hann vill þessi tíðindi vita þó at oss þykki eigi fagrt at segja.

Þá mælti Gangleri: "Svá lízk mé[r at] þess hlutar muna ek spurt hafa er engi er til ór at leysa."

Þá svarar Jafnhár: "Heyrt höfum vér sagt frá því er oss þyk[kir] ótrúligt, en nær sitr sá er veit, ok muntu því trúa at hann mun eigi ljúga nú it fyrsta sinn er aldrigi ló fyrri."

Þá svarar Gangleri: "Hér hlýði ek svörum þessa máls."

Þat er upphaf þessa máls at Ökuþórr fór með hafra sína ok reið, ok með honum sá áss er Loki er kallaðr. Koma þeir at kveldi til eins búanda ok fá þeir náttstað. En um kveldit tók Þórr hafra sína ok skar báða, eptir þat váru þeir flegnir ok bornir til ketils. En er soðit var, þá settisk Þórr til náttverðar ok þeir lagsmenn. Þórr bauð til matar með sér búandanum ok konu hans ok börnum þeira. Sonr búa hét Þjálfi, en Röskva dóttir. Þá lagði Þórr hafrstökurnar útar frá eldinum ok mælti at búandi ok heimamenn hans skyldu kasta á hafrstökurnar beinunum. Þjálfi, son búanda, helt á lærlegg hafrsins ok spretti á k<n>ífi sínum ok braut til mergjar.

Þá er þat upphaf at Akaþórr fór með hafra sína ok reið, ok með honum sá áss er Loki heitir. Komu þeir at kveldi til eins búanda ok fá þar náttstað. En um kveldit tók Þórr hafra sína báða ok skar, eptir þat váru þeir flegnir ok bornir til ketils. En er soðit var, þá settisk Þórr til náttverðar ok þeir lagsmenn. Þórr bauð til matar með sér búandanum ok konu hans ok börnum þeira. Son búanda hét Þjálfi, en Röskva dóttir þeira. Þá lagði Þórr hafrstökurnar útar frá eldinum ok mælir at búandinn ok heimamenn hans skyldu kasta á hafrstökurnar beinunum. Þjálfi, son búanda, helt í lærlegg hafrsins ok spretti á knífi sínum ok braut til mergjar.

En þat er upphaf þessa máls at Akuþórr fór með hafra sína ok reið, ok með honum sá áss er Loki hét. Koma þeir at kveldi til eins bónda ok fá þar at náttstað. Ok um kveldit tók Þórr hafra sína ok skar báða, eptir þat váru þeir flegnir ok bornir til ketils. En er soðit var, þá settisk Þórr til náttverðar. Þórr bauð til matar með sér búandanum ok konu hans ok börnum þeira. Sonr búanda hét Þjálfi, en Röskva dóttir. Þá lagði Þórr hafrstökurnar útar frá eldinum ok mælti at bóndinn ok heimamenn hans skyldu kasta á hafrstökuna beinunum. Þjálfi, son bónda, helt á lærlegg hafrsins ok spretti á knífi sínum ok braut til mergjar.

Hér hefr sögu Þórs ok Útgarðaloka. Hár segir: "Þat er þá upphaf at Ökuþórr fór með hafra sína ok meðr honum Loki, ok koma at kveldi til eins bónda. Tók Þórr hafrana ok skar, ok váru þeir flegnir ok bornir til ketils. Ok er soðit var, settisk Þórr til matar ok bauð bónda til nótturðar ok börnum hans. Son hans hét Þjálfi, en Röska dóttir. Þá lagði Þórr hafrstökurnar útar frá eldi ok mælti at börnin skyldu kasta beinunum á stökurnar. Þjálfi, son bónda, laust lærlegg hafrsins með knífi sínum ok spretti til mergjar.

Þórr dvalðisk þar of nóttina, en í óttu fyrir dag stóð hann upp ok klæddi sik, tók hamarinn Mjölni ok brá upp ok vígði hafrstökurnar. Stóðu þá upp hafrarnir ok var þá annarr haltr eptra fœti. Þat fann Þórr ok talði at búandinn eða hans hjón mundi eigi skynsamliga hafa farit með beinum hafr<s>ins. Kennir hann at brotinn var lærleggrinn.

Eigi þarf langt frá því at segja, vita megu þat allir hversu hræddr búandinn mundi vera er hann sá at Þórr lét síga brýnnar ofan fyrir augun, en þat er sá augnanna, þá hugðisk hann falla mundu fyrir sjóninni einni samt. Hann herði hendrnar at hamarskaptinu svá at hvítnuðu knúarnir, en búandinn gerði sem ván var ok öll hjúnin, kölluðu ákafliga, báðu sér friðar, buðu at fyrir kvæmi allt þat er þau áttu.

Þórr dvalðisk þar of nóttina, en í óttu fyrir dag stóð hann upp ok klæddi sik, tók hamarinn Mjölni, brá upp ok vígði hafrstökurnar. Stóðu þá upp hafrarnir ok var þá annarr haltr eptra fœti. Þá fann hann ok talði at búandinn eða hans hjón myndu eigi skynsamliga hafa farit með beinum hafrsins. Kennir hann at brotinn var lærleggrinn.

Eigi þarf langt frá því at segja, vita megu þat allir hversu hræddr búandinn myndi vera er hann sá at Þórr lét síga brýnnar ofan fyrir augun, en þat er hann sá augnanna, þá hugðisk hann falla myndu fyrir sjónum hans einum saman. Hann herði hendrnar at hamarskaptinu svá at hvítnuðu knúarnir, en búandinn gørði sem ván var ok öll hjónin, kölluðu ákafliga, báðu sér friðar, buðu at yfirbótum allt þat er þau áttu.

Þórr dvalðisk þar of nóttina, en í óttu fyrir dag stóð hann upp ok klæddi sik, tók hamarinn Mjölni, brá upp ok vígði hafrstökurnar. Stóðu þá upp hafrarnir. Var þá annarr haltr eftra fœti. Þat sá Þórr ok talði at húsbóndinn eða hans hjón mundi eigi skynsamliga hafa farit með beinum hafrsins. Kennir hann at brotinn var lærleggrinn.

Eigi þarf langt frá því at segja, vita megu þat allir hversu hræddr bóndinn mundi verða er hann sá at Þórr lét síga brýnnar ofan fyrir augun, en þat er sá augnanna, þá hugðisk hann falla mundu fyrir sjóninni einni saman. Hann herði hendrnar á hamarskaptinu svá at hvítnuðu knúarnir, en bóndinn gørði sem ván var ok öll hjónin, kölluðu ákafliga, báðu sér friðar, buðu at yfirbót allt þat er þau áttu.

Þórr var þar um nótt[ina], ok í óttu stóð hann upp ok klæddisk, tók Mjölni ok brá upp ok vígði hafrstökurnar. Stóðu hafrarnir upp ok var annarr haltr eptra fœti. Þórr fann þat, lét bónda eða hjú hans eigi [m]undu hafa skynsamliga með farit beinunum, lét brotinn legg hafrsins.

Bóndinn varð hræddr er Þórr lét síga brúnina fyrir augun, en þat er hann sá til augnanna, hugðisk hann falla mundu fyrir sjónunum einum saman. Hann herði hendrnar at hamarskaptinu svá at [hv]ítnuðu knúarnir. Bóndi ok hjú hans báðu sér friðar ok buðu bœtr þær er hann vildi.

En er hann sá hræzlu þeira, þá gekk af honum móðrinn ok sefaðisk hann ok tók af þeim í sætt börn þeira, Þjálfa ok Rösku, ok gerðusk þau þá skyldir þjónustumenn Þórs ok fylgja þau honum jafnan síðan.

En er hann sá hræzlu þeira, þá gekk af honum móðrinn ok sefaðisk hann ok tók af þeim í sætt börn þeira, Þjálfa ok Rösku, ok gørðusk þau þá skyldir þjónustumenn hans ok fylgja þau honum jafnan síðan.

En er hann sá hræzlu þeira, þá gekk af honum móðrinn ok sefaðisk hann ok tók af þeim í sætt börn þeira, Þjálfa ok Rösku, ok gørðusk þau þá skyldir þjónustumenn hans ok fylgja þau honum jafnan síðan.

Ok er hann sá hræzlu þeira mikla, gekk af honum móðrinn ok tók af bónda börn hans, Þjálfa ok Rösku, ok þjónuðu þau honum síðan.

Lét hann þar eptir hafra ok byrjaði ferðina austr í Jötunheima ok allt til hafsins, ok þá fór hann út yfir hafit þat it djúpa. En er hann kom til lands, þá gekk hann upp ok með honum Loki ok Þjálfi ok Röskva.

Þá er þau höfðu lítla hríð gengit, varð fyrir þeim mörk stór. Gengu þau þann <dag> allan til myrk<r>s. Þjálfi var allra manna fóthvatas<tr>. Hann bar kýl Þórs, en til vista var eigi gott.

Þá er myrkt var orðit, leituðu þeir sér til náttstaðar ok fundu fyrir sér skála nökkvorn mjök mikinn. Váru dyrr á enda ok jafnbreiðar skálanum. Þar leituðu þeir sér náttbóls. En of miðja nótt varð landskjálpti mikill, gekk jörðin undir þeim skykkjum ok skalf húsit. Þá stóð Þórr upp ok hét á lagsmenn sína ok leituðusk fyrir ok fundu afhús til hœgri handar í miðjum skálanum ok gengu þanneg. Settisk Þórr í dyrnar, en önnur þau váru innar frá honum ok váru þau hrædd, en Þórr helt hamarskaptinu ok hugði at verja sik. Þá heyrðu þau ym mikinn ok gný.

Lét hann þar eptir hafra en byrjar ferðina austr í Jötunheima ok allt til hafsins, ok þá fór hann út yfir hafit þann inn djúpa sjá. En er hann kom til lands, þá gekk hann upp ok með honum Loki ok Þjálfi ok Röskva.

Þá er þau höfðu lítla hríð gengit, varð fyrir þeim mörk stór. Gengu þau þann dag allan til myrkrs. Þjálfi var manna fóthvatastr. Hann bar kýl Þórs, en til vista var eigi gott.

Þá er myrkr var orðit, leituðu þeir sér náttstaðar ok fundu fyrir sér skála nökkurn mjök mikinn. Váru dyrr á enda ok jafnbreiðar skálanum. Þar leituðu þeir sér náttbóls. En of miðja nótt varð landskjálpti mikill, gekk jörðin undir þeim systkinum ok skalf húsit. Þá stóð Þórr upp ok hét á lagsmenn sína ok leituðusk fyrir ok fundu afhús til hœgri handar í miðjum skálanum ok gengu þau þannug. Settisk Þórr í dyrnar, en önnur þau váru innar frá honum ok váru þau hrædd, en Þórr helt hamarskaptinu ok hugði at verja sik. Þá heyrðu þau ym mikinn ok gný.

Lét hann þar eptir hafra en byrjaði ferðina austr í Jötunheima ok allt til hafsins, ok þá fór hann út yfir hafit þat hit djúpa. En er hann kom til lands, þá gekk <hann> upp ok með honum Loki, Þjálfi ok Röskva.

Þá er þau höfðu lítla hríð gengit, þá varð fyrir þeim mörk stór. Gengu þau þann dag allan til myrkrs. Þjálfi var allra manna fóthvatastr. Hann bar kýl Þórs, en til vista var eigi gott.

Þá er myrkt var orðit, leituðu þeir sér til náttstaðar ok fundu fyrir sér skála nökkurn mjök mikinn. Váru dyrr á enda ok jafnbreiðar skálanum. Þar leituðu þeir sér náttbóls. En um miðja nótt varð landskjálpti mikill, gekk jörðin undir þeim skukkum ok skalf húsit. Þá stóð Þórr upp ok hét á lagsmenn sína ok leituðusk fyrir ok fundu afhús til hœgri handar í miðjum skálanum ok gengu þannig. Settisk Þórr í dyrnar, en önnur þau váru innar í frá honum ok váru þau hrædd, en Þórr helt hamarskaptinu ok hugði at verja sik. Þá heyrðu þau ym mikinn ok gný.

Hann lét þá eptir hafra sína ok fór í Jötunheima ok allt til hafsins ok svam yfir þat it djúpa haf. Ok er hann kom til lands, þá gekk hann upp ok með honum Þjálfi ok Röskva ok Loki.

Ok er þau váru lítla hríð farin, varð mörk stór fyrir þeim, gengu daginn til myrkrs. Þjálfi var manna skjótastr. Hann bar kýl Þórs, en til vista var eigi gott.

Þá er myrkt var, leituðu þeir sér náttstaðar ok fundu skála nökkurn í mörkinni mikinn. Váru dyrr á enda ok jafnbreiðar skálanum. Þar váru þeir um nóttina. En um [m]iðnætti varð landskjálpti mikill, ok gekk jörðin undir þeim skykkjum ok skalf húsit. Þá stóð Þórr upp ok hét á félaga sína ok leituðusk fyrir ok fundu afhús til hœg[ri] handar á miðjum skálanum ok fóru þangat. Settisk Þórr í dyrnar, en þau váru innar frá honum ok hrædd mjök, en Þórr helt hamarskaptinu ok hugði at verja sik. Þá heyrðu þeir ym mikinn [ok] gný.

En er kom at dagan, þá gekk Þórr út ok sér hvar lá maðr skamt frá honum í skóginum, ok var sá eigi lítill. Hann svaf ok hraut sterkliga. Þá þóttisk Þórr skilja hvat látum verit hafði of nóttina. Hann spennir sik megingjörðum ok óx honum ásmegin, en í því vaknar sá maðr ok stóð skjótt upp. En þá er sagt at Þór varð bilt einu sinni at slá hann með hamrinum, ok spurði hann at nafni, en sá nefndisk Skrýmir, "en eigi þarf ek", sagði hann, "at spyrja þik at nafni. Kenni ek at þú ert Ásaþórr. En hvárt hefir þú dregit á braut hanzka minn?" Seildisk þá Skrýmir til ok tók upp hanzka sinn. Sér Þórr þá at þat hafði hann haft of nóttina fyrir skála, en afhúsit, þat var þumlungrinn hanzkans.

Skrýmir spurði ef Þórr vildi hafa föruneyti hans, en Þórr játti því. Þá tók Skrýmir ok leysti nes<t>bagga sinn ok bjósk til at eta dögurð, en Þórr í öðrum stað ok hans félagar. Skrýmir bauð þá at þeir legði mötuneyti sitt, en Þórr játti því. Þá batt Skrýmir nest þeira allt í einn bagga ok lagði á bak sér. Hann gekk fyrir of daginn ok steig heldr stórum. En síðan at kveldi leitaði Skrýmir þeim náttstaðar undir eik nökkvorri mikilli.

En er kom at dagan, þá gekk Þórr út ok sér mann hvar lá skamt frá honum í skóginum, ok var sá eigi lítill. Hann svaf ok hraut sterkliga. Þá þóttisk Þórr skilja hvat látum verit hafði. Hann spenti sik megingjörðum ok óx honum ásmegin. Ok í því bili vaknar sá maðr, stóð upp skjótt, en þá er sagt at Þór yrði bilt eitt sinni at slá hann með hamrinum, ok spurði hann at nafni. En sá nefndisk Skrýmir, "en eigi þarf ek spyrja þik at nafni. Kenni ek at þú ert Ásaþórr. En hvert hefir þú dregit á braut hanzka minn?" Seildisk þá Skrýmir til ok tók upp hanzka sinn. Sér Þórr þá at þat hafði hann haft um nóttina fyrir skála, en afhúsit, þat var þumlungrinn hanzkans.

Skrýmir spurði ef Þórr vildi hafa föruneyti hans. Þórr játti því. Þá tók Skrýmir nestbagga sinn ok leysti, ok bjósk til at eta dögurð, en Þórr í öðrum stað ok hans félagar. Skrýmir bauð þá at þeir legði mötuneyti sitt, en Þórr játti því. Þá batt Skrýmir nest þeira allt í einn bagga ok lagði á bak sér. Gekk hann fyrir um daginn ok steig heldr stórum. En síð at kveldi leitaði Skrýmir þeim náttstaðar undir eik nökkurri mikilli.

En er kom at dagan, þá gekk Þórr út ok sér mann hvar lá skamt frá honum í skóginum, ok var sá eigi lítill. Hann svaf ok hraut sterkliga. Þá þóttisk Þórr skilja hvat látum verit hefði um nóttina. Hann spenti sik megingjörðum ok óx honum ásmegin, en í því bili vaknar sá maðr, stóð upp skjótt, en þá er sagt at Þór varð bilt eitt sinni at slá hann með hamrinum, ok spurði hann at nafni. Sá nefndisk Skrýmir, "en eigi þarf ek", segir hann, "at spyrja þik nafns. Kenni ek at þú ert Ásaþórr. En hvárt hefir þú dregit í braut hanzka minn?" Seildisk hann til ok tók upp hanzkann. Sér Þórr þá at þat hafði hann haft fyrir skála um nóttina, en afhúsit var þumlungrinn hanzkans.

Skrýmir spurði ef Þórr vildi hafa föruneyti hans, en Þórr játti því. Þá tók Skrýmir ok leysti nestbagga sinn ok bjósk til at eta dagverð, en Þórr í öðrum stað ok hans félagar. Skrýmir bauð at þeir legði mötuneyti sitt, en Þórr játti því. Þá batt Skrýmir nest þeira allt í einn bagga ok lagði á bak sér, gekk fyrir um daginn ok steig held<r> stóru. En síð at kveldi leitaði Skrýmir þeim náttstaðar undir eik mikilli.

Ok er komit var at dögun, kom Þórr út ok sá mann hvíla í skóginum skamt frá sér ok var eigi lítill ok hraut sterkliga, ok þóttisk Þórr skilja hvat látum verit mun hafa um nóttina. Hann spennir sik megingjörðum ok óx honum ásmegin, ok í því bili vaknar sá maðr, stóð upp skjótt. Þá varð Þór bilt at slá með hamrinum, ok spurði hann at nafni, en hann nefndisk Skrýmir, "en eigi þarf ek at spyrja at þú ert Ásaþórr, eða hefir þú dregit á brott hanzka minn?" Seilisk þá Skrýmir til ok tók hanzkann. Sér Þórr at þat hafði verit um nóttina skáli[nn, en] afhúsit var þumlungrinn hanzkans.

Skrýmir spurði ef Þórr vildi at þeir færi allir saman, en Þórr játti því. Þá tók Skrýmir ok leysti nestbaggann ok bjósk at eta, en Þórr í öðrum stað ok hans menn. Þá bauð Skrýmir at þeir legði í einn stað baggana ok legði á bak sér, ok svá gerðu þeir. Ok nú leggr Skrýmir á bak sér ok stígr heldr stórum. Ok at kveldi leitaði hann náttstaðar undir eik einni.

Þá mælti Skrýmir til Þórs at hann vill leggjask niðr at sofna, "en þér takið nestbaggann ok búið til nótturðar yðr." Því næst sofnar Skrýmir ok hraut fast, en Þórr tók nestbaggann ok skal leysa. En svá er at segja, sem ótrúligt mun þykkja, at engi knút fekk hann leyst ok engi álarendann hreyft svá at þá væri lausari en áðr. Ok er hann sér at þetta verk má eigi nýtask þá varð hann reiðr, greip þá hamarinn Mjölni tveim höndum ok steig fram öðrum fœti at þar er Skrýmir lá ok lýstr í höfuð honum. En Skrýmir vaknar ok spyrr hvárt laufsblað nakkvat felli í höfuð honum, eða hvárt þeir hefði þá matazk ok sé búnir til rekna. Þórr segir at þeir munu þá sofa ganga. Ganga þau þá undir aðra eik. Er þat þér satt at segja at ekki var þá óttalaust at sofa.

Þá mælti Skrýmir til Þórs at hann vill leggjask niðr at sofa, "en þér takið nestbaggann ok búið til náttverðar yðr." Því næst sofnar Skrýmir ok hraut fast, en Þórr tók nestbaggann ok skal leysa. En svá er at segja, sem ótrúligt mun þykkja, at engi knút fekk hann leyst ok engi álarendann leyst svá at þá væri lausari en áðr. Ok er hann sér at þetta verk má eigi nýtask þá varð hann reiðr, greip hamarinn tveim höndum ok steig fram öðrum fœti at þar er Skrýmir lá ok lýstr í höfuð honum. En Skrýmir vaknar ok spyrr hvárt laufblað fell í höfuð honum, eða hvárt þeir hafi þá matazk ok svá búnir til rekna. Þórr segir at þeir munu þá sofa ganga. Ganga þau undir aðra eik. Er þat þér satt at segja at ekki var þá óttalaust at sofa.

Þá mælti Skrýmir til Þórs at hann vill leggjask niðr ok sofa, "en þér takið nestbaggann ok búið til náttverðar yðr." Því næst sofnar Skrýmir ok hraut fast, en Þórr tók nestbaggann ok skal leysa. En svá er at segja, sem ótrúligt mun þykkja, at engan knút fekk hann leyst ok engan álarendann hrært svá at þá væri lausar en áðr. Ok er hann sér at þetta verk má eigi nýtask þá verðr hann reiðr ok greip hamarinn Mjölni tveim höndum ok steig fram öðrum fœti at þar er Skrýmir lá ok lýstr í höfuð. En Skrýmir vaknar ok spyrr hvárt laufsblað felli í höfuð honum, eða hvárt þeir hafi þá matazk ok sé búnir til rekna. Þórr sagði at þeir munu þá sofa. Ganga þeir þá undir aðra eik. Er þat þér satt at segja at ekki var þá óttalaust at sofa.

Þá mælt[i] Skrýmir til Þórs at hann vill leggjask niðr undir eikina at sofa, en þeir taki nestbaggann ok búi til matar sér. Því næst sofnar Skrýmir ok hraut fast, en Þórr tók nestbaggann ok vill leysa. Ok ótrúligt er þat at segja, at engan knút fekk hann leyst, ok er hann sér þat, grípr hann hamarinn ok lýstr í höfuð Skrými. Hann vaknar ok spyrr hvárt laufsblað felli í höfuð honum, eða hvárt þeir sé mettir. Þórr lét at þeir mundi sofa undir annarri eik.

En at miðri nótt þá heyrir Þórr at Skrýmir hrýtr ok sefr fast, svá at dunar í skóginum. Þá stendr hann upp ok gengr til hans, reiðir hamarinn títt ok hart ok lýstr ofan í miðjan hvirfil honum. Hann kennir at hamarsmuðrinn søkkr djúpt í höfuðit. En í því bili vaknar Skrýmir ok mælti: "Hvat er nú, fell akarn nökkvot í höfuð mér? Eða hvat er títt um þik, Þórr?"

En Þórr gekk aptr skyndiliga ok svarar at hann var þá nývaknaðr, sagði at þá var mið nótt ok enn væri mál at sofa. Þá hugsaði Þórr þat ef hann kvæmi svá í fœri at slá hann it þriðja högg, at aldri skyldi hann sjá sik síðan; liggr nú ok gætir ef Skrýmir sofnaði fast.

En at miðri nótt þá heyrir Þórr at Skrýmir hrýtr ok sefr fast, svá at dunar í skóginum. Þá stendr hann upp ok gengr til hans, reiðir hamarinn títt ok hart ok lýstr ofan í miðjan hvirfil honum. Hann kennir at hamarsmunnrinn søkkr djúpt í höfuðit. En í því bili vaknar Skrýmir ok mælir: "Hvat er nú, fell akarn nökkut í höfuð mér? Eða hvat er títt um þik, Þórr?"

En Þórr gekk aptr skyndiliga ok svaraði at hann var þá nývaknaðr, sagði at þá var mið nótt ok enn væri mál at sofa. Þá hugsaði Þórr þat ef hann kœmi svá í fœri at slá hann it þriðja högg, at aldri skyldi hann sjá sik síðan; liggr nú ok gætir ef Skrýmir sofnaði enn fast.

En at miðri nótt þá heyrir Þórr at Skrýmir hrýtr fast, svá at dunar í skóginum. Þá stendr hann upp ok gengr til hans, reiðir hamarinn títt ok hart ok lýstr í miðjan hvirfil honum. Hann kennir at hamarsmunninn søkkr djúpt í höfuðit. En í því bili vaknar Skrýmir: "Hvat er nú, fell akarn nökkut í höfuð mér? Eða hvat er tít um þik, Þórr?"

En Þórr gekk aptr skyndiliga ok sagði at hann var þá nývaknaðr ok þá var mið nótt ok enn væri mál at sofa. Þá hugsaði Þórr þat ef hann kœmi svá í fœri at slá hann hit þriðja högg, at aldri skyldi hann sjá sik síðan; liggr nú ok gætir ef Skrýmir sofnar enn.

At miðri nótt heyrir Þórr at Skrýmir hrýtr. Þá tekr Þórr hamarinn ok lýstr í höfuð honum í miðjan hvirfilinn, ok søkk hamarrinn. Þá vaknar Skrýmir ok spyrr: "Hvárt fell axkorn í höfuð mér? Eða hvárt vakir þú, Þórr?" Hann lézk vera [vakn]aðr.

En litlu fyrir dagan, hann heyrir þá at Skrýmir mun sofnat hafa, stendr þá upp ok hleypr at honum, reiðir þá hamarinn af öllu afli ok lýstr á þunnvangann þann er upp vissi. Søkkr þá hamarrinn upp at skaptinu, en Skrýmir settisk upp ok strauk of vangann ok mælti:

En litlu fyrir dagan, þá heyrir hann at Skrýmir mun sofnat hafa, stendr þá upp ok hleypr at honum, reiðir þá hamarinn af öllu afli ok lýstr á þunnvangann þann er upp vissi. Søkkr þá hamarrinn upp at skaptinu, en Skrýmir settisk upp ok strauk of vangann ok mælir:

Ok litlu fyrir dagan, þá heyrir hann at Skrýmir mun sofnat hafa, stendr þá upp ok hleypr at honum, reiðir þá hamarinn af öllu afli ok lýstr á þunnvangann þann er upp vissi. Søkkr hamarrinn upp at skaptinu, en Skrýmir settisk upp ok strauk um vangann ok mælti:

Nú ætlar Þórr at slá hann þriðja sinni, reiðir upp hamarinn af öllu afli ok lýstr á þunnvangann er upp vissi. Søkkr [ha]marrinn at skaptinu, en Skrýmir sezk upp ok strýkr um vangann ok ennit ok mælti:

"Hvárt munu foglar nökkvorir sitja í trénu yfir mér? Mik grunar er ek vaknaða at tros nökkvot af kvistunum felli í höfuð mér. Hvárt vakir þú, Þórr? Mál mun vera upp at standa ok klæðask, en ekki eiguð þér nú langa leið fram til borgarinnar er kallat er Útgarð<r>. Heyrt hefi ek at þér hafið kvisat í milli yðvar at ek væra ekki lítill maðr vexti, en sjá skuluð þér þar stœrri menn ef þér komið í Útgarð. Nú mun ek ráða yðr heilræði: látið þér eigi stórliga yfir yðr. Ekki munu hirðmenn Útgarðaloka vel þola þvílíkum kögursveinum köpuryrði. En at öðrum kosti hverfið aptr, ok þann ætla ek yðr betra af at taka. En ef þér vilið fram fara, þá stefnið þér í austr, en ek á nú norðr leið til fjalla þessa er nú munuð þér sjá mega."

Tekr Skrýmir nestbaggann ok kastar á bak sér ok snýr þvers á braut í skóginn frá þeim, ok <eigi> er þess getit at æsirnir bæði þá heila hittask.

"Hvárt munu fuglar nökkurir sitja í trénu yfir mér? Mik grunaði er ek vaknaða at tros nökkut af kvistunum felli í höfuð mér. Hvárt vakir þú, Þórr? Mál mun vera upp at standa ok klæðask, en eiguð ér nú ekki langa leið fram til borgarinnar er kallaðr er Útgarðr. Heyrt hefi ek at þér hafið kvisat yðar á milli at ek væra ekki lítill vexti, en sjá skulu þér þar stœrri menn ef þér komið í Útgarð. Nú mun ek ráða yðr heilræði: látið ér ekki stórliga yfir yðr. Ekki munu hirðmenn Útgarðaloka vel þola þvílíkum kögursveinum köpuryrði. En at öðrum kosti hverfið aptr, ok þann ætlak yðr vera betra af at taka. En ef þér vilið fram fara, þá stefnið ér í austr, en ek á nú norðr leið til fjalla þessa er þér meguð nú sjá."

Tekr Skrýmir nestbaggann ok kastar á bak sér ok snýr þvers í skóginn frá þeim, ok eigi er þess getit at æsirnir bæði þá heila hittask.

"Hvárt munu fuglar nökkurir sitja í trénu yfir mér? Mik grunaði er ek vaknaða at tros nökkut af kvistunum felli í höfuð mér. Hvárt vakir þú, Þórr? Mál mun vera at standa upp ok klæðask, þó eigu þér nú ekki langa leið fram til borgarinnar er kölluð er Útgarðr. Heyrt hefi ek at þér hafið kvisat millum yðar at ek væra ekki lítill maðr vexti, en sjá skulu þér þar stœrri menn ef þér komið í Útgarð. Nú mun ek ráða yðr heilræði: láti þér ekki stórliga yfir yðr. Ekki munu hirðmenn Útgarðaloka vel þola þvílíkum kögursveinum köpuryrði. En at öðrum kosti hverfið aptr, ok þann ætla ek yðr vera betra af at taka. En ef þér vilið fram fara, þá stefnið þér í austr, en ek á nú norðr leið til fjalla þessa er þér megið nú sjá mega."

Tekr Skrýmir nestbaggann ok kastar á bak sér ok snýr þvers í skóginn frá þeim, ok <eigi> er þess getit at æsirnir bæði þá heila hittask.

"Hvárt munu fuglar vera nökkurir í trénu yfir mér? Mér þótti sem fjöðr nökkur felli af trénu í höfuð mér." Ok spurði: "Hvárt vakir þú, Þórr? Mál m[un] vera upp at standa ok klæðask. Þér eigið nú ekki langt til borgar er Útgarðr heitir, en ek hefi heyrt kvis yðart at yðr þykkir ek heldr mikill maðr, en sjá megu þér þar stœrri menn. Ræð ek yðr heilt: látið ekki mikit yfir yðr. Illa mun þat þolat slíkum kögursveinum, eða hverfið aptr ok er yðr sá betri. Ella stefni þér í austrætt, ef þér vilið til borgarinnar, en ek á norðr leið."

Tekr nestbaggann, leggr á bak sér ok snýr á skóginn, ok er eigi getit at æsirnir biði hann heilan fara.

Þórr fór fram á leið ok þeir félagar ok gekk fram til miðs dags. Þá sá þeir borg standa á völlum nökkvorum ok settu hnakkann á bak sér aptr áðr þeir fengu sét yfir upp, ganga til borgarinnar ok var grind fyrir borghliðinu ok lokin aptr. Þórr gekk á grindina ok fekk eigi upp lokit, en er þeir þreyttu at komask í borgina þá smugu þeir milli spalanna ok kómu svá inn, sá þá höll mikla ok gengu þannig. Var hurðin opin. Þá gengu þeir inn ok sá þar marga menn á tvá bekki ok flesta œrit stóra. Því næst koma þeir fyrir konunginn, Útgarðaloka, ok kvöddu hann, en hann leit seint til þeira ok glotti um tönn ok mælti:

Þórr snýr fram á leiðina ok þeir félagar ok gengr framan til miðdags. Þá sá þeir borg standa á völlum nökkurum ok settu hnakkann á bak sér aptr áðr þeir fengu sét upp yfir. Þeir ganga til borgarinnar ok var grind fyrir borghliðinu ok lokin aptr. Þórr gekk á grindina ok fekk eigi upp lokit, en er þeir þreyttu at komask inn þá smugu þeir milli spalanna, sá þá höll mikla ok gengu þannig. Var hurðin opin. Þá gengu þeir inn ok sá þar marga menn á tvá bekki ok flesta œrit stóra. Því næst koma þeir fyrir konunginn, Útgarðaloka, ok kvöddu hann, en hann leit seint til þeira ok glotti við tönn ok mælir:

Þórr snýr fram á leiðina ok þeir félagar ok gengr framan til miðs dags. Þá sá þeir borg standa á völlum nökkurum ok settu hnakkann á bak sér aptr áðr þeir fengu sét yfir upp, ganga til borgarinnar ok var grind fyrir borghliðinu ok lokin aptr. Þórr gekk á grindina ok fekk eigi upp lokit, en er þeir þreyttu at komask í borgina þá smugu þeir millum spalanna ok koma svá inn, sá þá höll mikla ok gengu þannig. Var hurðin opin. Þá gengu þeir inn ok sá þar marga menn á tvá bekki ok flesta œrit stóra. Því næst kómu þeir fyrir konunginn, Útgarðaloka, ok kvöddu hann, en hann leit seint til þeira ok glotti við tönn ok mælti:

Þeir ganga til Miðgarðs ok sjá borg standa á v[öll]um nökkurum ok settu hnakka á bak sér áðr þeir fengi yfir sét. Grind var fyrir borgarhliði. Þórr fekk eigi upp komit, ok smugu millum spalanna. Þeir sá höll mikla, gengu inn ok sá þar œrit stóra menn. Þeir kvöddu Útgarðaloka er þeir komu fyrir hásæti. Hann leit til þeira seint ok glotti við tönn ok mælti:

"Seint er um langan veg at spyrja tíðinda. Eða er annan veg en ek hygg, at þessi sveinstauli sé Ökuþórr? En meiri muntu vera en mér lízk þú. Eða hvat íþrótta er <þat er> þér félagar þykkisk vera við búnir? Engi skal hér vera með oss sá er eigi kunni nökkurs konar list eða kunnandi um fram flesta menn."

Þá segir sá er síðarst gekk, er Loki heitir: "Kann ek þá íþrótt er ek em albúinn at reyna, at engi er hér sá inni er skjótara skal eta mat sinn en ek."

"Seint er of langan veg spyrja tíðinda. Eða er annan veg en ek hygg? Er þessi sveinstauli orðinn Akaþórr? En meiri muntu vera en mér lízk þú. Eða hvat íþrótta er þat er þér félagar þykkisk vera við búnir? Engi skal hér vera með oss sá er eigi kunni nökkurs konar list eða kunnandi um fram flesta menn."

Þá segir sá er síðast gekk, er Loki heitir: "Kann ek þá íþrótt er ek em albúinn at reyna, at engi er sá hér inni er skjótara skal eta mat sinn en ek."

"Seint er um langan veg at spyrja tíðinda. Eða er annan veg en hygg? Er þessi sveinstauli orðinn Akuþórr? En meiri muntu vera en mér sýnisk þú. Eða hvat íþrótta er þat er þér félagar þykkisk vera við búnir? Engi skal hér vera með oss sá er eigi kunni nökkurs konar list eða kunnandi um fram aðra menn."

Þá svaraði sá er síðarst gekk, er Loki heitir: "Kann ek þá íþrótt er ek em búinn at reyna, at engi er hér sá inni at skjótara skal eta mat sinn en ek."

"Seint er um langan veg at spyrja s[ö]nn tíðindi, er sveinstauli einn er orðinn at Ökuþór. En meiri muntu en mér lízk, eða við hverjum íþróttum eru þér búnir, félagar? Engi mun sá með oss vera er eigi kunni nökkurar íþróttir."

Loki segir: "Engi mun sá hér innan hirðar er skjótara muni eta en ek."

Þá svarar Útgarðaloki: "Íþrótt er þat ef þú efnir, ok freista skal þá þessar íþróttar," kallaði útar á bekkinn at sá er Logi heitir skal ganga á gólf fram ok freista sín í móti Loka.

Þá var tekit trog eitt ok borit inn á hallargólfit ok fyllt af slátri. Settisk Loki at öðrum enda en Logi at öðrum, ok át hvártveggi sem tíðast ok mœttusk í miðju troginu. Hafði þá Loki etit slátr allt af beinum, en Logi hafði ok etit slátr allt ok beinin með ok svá trogit, ok sýndisk nú öllum sem Loki hefði látit leikinn.

Þá spyrr Útgarðaloki hvat sá hinn ungi maðr kunni leika, en Þjálfi segir at hann mun freista at renna skeið nökkvor við einhvern þann er Útgarðaloki fær til. Hann segir, Útgarða<loki>, at þetta er góð íþrótt ok kallar þess meiri ván at hann sé vel at sér búinn of skjótleikinn ef hann skal þessa íþrótt inna, en þó lætr hann skjótt þessa skulu freista. Stendr þá upp Útgarðaloki ok gengr út, ok var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli. Þá kallar Útgarðaloki til sín sveinstaula nökkvorn, er nefndr er Hugi, ok bað hann renna í köpp við Þjálfa. Þá taka þeir it fyrsta skeið, ok er Hugi því framar at hann snýsk aptr í móti honum at skeiðsenda.

Þá segir Útgarðaloki: "Íþrótt er þat ef þú efnir, ok freista skal þá þessar íþróttar," kallaði útar á bekkinn at sá er Logi heitir skal ganga á gólf fram, "ok freistaðu senn móti Loka".

Þá var tekit trog eitt ok borit inn á hallargólfit ok fyllt með slátr. Settisk Loki at öðrum enda en Logi at öðrum, ok át hvártveggi sem tíðast ok mœttusk í miðju troginu. Hafði Loki þá etit slátrit allt af beinum, en Logi hafði ok etit slátrit allt ok beinin með ok svá trogit, ok sýndisk nú öllum sem Loki hefði nú látit leikinn.

Þá spyrr Útgarðaloki hvat sá inn ungi maðr kunni at leika, en Þjálfi segir at hann mun freista ok renna skeið nökkur við einhvern þann er Útgarðaloki fær til. Þá segir Útgarðaloki at þetta er góð íþrótt ok kallar þess meiri ván at hann er vel at sér búinn of skjótleikinn ef hann skal þessa íþrótt inna, en þó lætr hann skjótt skulu þessa freista. Stendr þá upp Útgarðaloki ok gengr út, ok var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli. Þá kallar Útgarðaloki til sín sveinstaula nökkurn, er nefndr er Hugi, ok bað hann renna í kapp við Þjálfa. Þá taka þeir it fyrsta skeið, ok er Hugi því framar at hann snýsk aptr í móti honum at skeiðsenda.

Þá svaraði Útgarðaloki: "Íþrótt er þat ef þú efnir, ok freista skal þá þessar íþróttar," kallaði útar á bekkinn at sá er Logi heitir skal ganga á gólf fram ok freista sín móti Loka.

Þá var tekit trog eitt ok borit inn á hallargólfit ok fyllt af slátri. Settisk Loki at öðrum enda en Logi at öðrum, ok át hvártveggi sem tíðast ok mœttusk í miðju troginu. Hafði þá Loki etit slátr allt af beinum, en Logi hafði ok etit slátr allt ok beinin með ok svá trogit, ok sýndisk nú öllum sem Loki hefði látit leikinn.

Þá spyrr Útgarðaloki hvat sá inn ungi maðr kunni leika, en Þjálfi sagði at hann mun freista ok renna skeið nökkur við einnhvern þann er Útgarðaloki fær til. Útgarðaloki segir at þetta er góð íþrótt ok kallar þess meiri ván at hann er vel at sér búinn um skjótleikinn ef hann skal þessa íþrótt inna, en þó lætr hann skjótt skulu þessa freista, stendr upp ok gengr út, ok var þar gott skeið at renna eptir sléttum velli. Þá kallar Útgarðaloki til sín sveinstaula nökkurn, er nefndr er Hugi, ok bað hann renna í köpp við Þjálfa. Þá taka þeir it fyrsta skeið, ok er Hugi því framar at hann snýsk aptr móti honum at skeiðsenda.

Þá svarar Ú[tg]arðaloki: "Íþrótt er þetta ef þú efnir, ok reyna skal þetta." Hann kallar á bekkinn á þann mann er Logi er nefndr ok biðr hann freista sín móti Loka.

Þá var tekit trog eitt mikit ok sett á hallargólfit fullt af slátri, ok settisk Loki at öðrum enda en Logi at öðrum megin, ok át hvártveggi sem tíðast ok mœttusk í miðju troginu. Hafði Loki etit slátr allt af beinum, en Logi hafði etit slátr allt ok beinin ok svá trogit, ok vann Logi leikinn.

Þá spurði Útgarðaloki hvat sá inn ungi maðr kynni leika. Þjálfi segir at hann mun freista at renna skeið við einnhvern hirðmann hans. Hann svarar: "Þat er góð íþrótt," ok lét hann vel búinn at skjótle[ik ef] hann skal [þess]a íþrótt vinna, ok freista skal. Gengr hann út á gott s<k>eið, kallar til sín sveinstaula nökkurn, er Hugi [hé]t, ok bað hann renna við hann fyrsta skeið, ok er Hugi því framar at hann snýsk aptr í mót[i] honum at skeiðsenda.

Þá mælti Útgarðaloki: "Þurfa muntu, Þjálfi, at leggja þik meir fram ef þú skalt vinna leikinn, en þó er þat satt at ekki hafa hér komit þeir menn er mér þykkir fóthvatari en svá."

Þá mælir Útgarðaloki: "Þurfa muntu, Þjálfi, at leggja þik meir fram ef þú skalt vinna leikinn, en þó er þat satt at ekki hafa þeir menn hér komit er mér þykkja fóthvatari vera en svá."

Þá mælti Útgarðaloki: "Þurfa muntu, Þjálfi, at leggj<a> þik meir fram ef þú skalt vinna leikinn, en þó er þat satt at ekki hafa hér komit þeir menn at mér þykkja fóthvatari."

Þá mælti Útgarðaloki: "Þurfa muntu at leggja þik meir fram, en þó hafa hér komit ekki ófljótari menn."

Þá taka þeir aptr annat skeið, ok þá er Hugi <er> kominn til skeiðsenda ok hann snýsk aptr, þá var langt kólfskot til Þjálfa.

Þá mælti Útgarðaloki: "Vel þykki mér Þjálfi renna skeiðit, en eigi trúi ek honum nú at hann vinni leikinn. En nú mun reyna er þeir renna it þriðja skeiðit."

Þá taka þeir enn skeið, en er Hugi er kominn til skeiðsenda ok snýsk aptr, ok er Þjálfi eigi þá kominn á mitt skeiðit. Þá segja allir at reynt er um þenna leik.

Þá taka þeir aptr annat skeið, ok þá er Hugi kømr til skeiðsenda ok hann snýr aptr, þá var langt kólfskot til Þjálfa.

Þá mælir Útgarðaloki: "Vel þykki mér Þjálfi renna skeið, en eigi trúi ek honum nú at hann vinni leikinn. En nú mun reyna leikinn er þeir renna it þriðja skeið."

Þá taka þeir enn skeiðit. Rennr Hugi til skeiðsenda ok snerisk aptr, ok er Þjálfi þá eigi kominn á mitt skeið. Þá segja allir at reynt er um þenna leik.

Þá taka þeir aptr annat skeið, ok þá er Hugi kemr til skeiðsenda ok hann snerisk aptr, þá var langt kólfskot til Þjálfa.

Þá mælti Útgarðaloki: "Vel þykki mér Þjálfi renna, en eigi trúi ek at hann vinni nú leikinn. En nú mun reyna leikinn er þeir renna it þriðja skeið."

Þá taka þeir enn skeiðit, rennr Hugi til skeið[s]enda ok snýsk aptr, ok er Þjálfi eigi þá kominn á mitt skeið. Þá segj<a> allir at r[e]ynt er um þenna leik.

Þá taka þeir annat skeið, ok er Hugi kemr til skeiðsenda, snerisk hann aptr, ok er þá langt kólfskot til Þjálfa.

Þá mælti Útgarðaloki: "Vel þykki mér Þjálfi renna, en eigi trúi ek honum nú at hann vinni leikinn. En n[ú] mun reyna er þeir renna it þriðja skeiðit."

Ok nú er Hugi er kominn til skeiðsenda, er Þjálfi eigi kominn á mitt skeið. Nú er þetta reynt.

Þá spyrr Útgarðaloki Þór hvat þeira íþrótta mun vera er hann muni vilja birta fyrir þeim, svá miklar sögur sem menn hafa gört um stórvirki hans. Þá mælti Þórr at helzt vill hann þat taka til at þreyta drykkju við einhvern mann. Útgarðaloki segir at þat má vel vera ok gengr inn í höllina ok kallar skutilsvein sinn, biðr at hann taki vítishorn þat er hir<ð>menn eru vanir at drekka af. Því næst kemr fram skutilsveinn með horninu ok fær Þór í hönd.

Þá mælti Útgarðaloki: "Af horni þessu þykkir þá vel drukkit ef <í> einum drykk gengr af, en sumir menn drekka af í tveim drykkjum. En engi er svá lítill drykkjumaðr at eigi gangi af í þrimr."

Þá spyrr Útgarðaloki Þór hvat þeira íþrótta muni vera er hann muni vilja birta fyrir þeim, svá miklar sögur sem menn hafa gört um stórvirki hans. Þá segir Þórr at helzt vill hann þat til taka at þreyta um drykkju við einhvern mann. Útgarðaloki segir at þat má vel vera, gengr inn í höllina ok kallar skutulsvein sinn, biðr at hann taki vítishorn þat er hirðmenn eru vanir at drekka af. Því næst kømr fram skutulsveinninn með horninu ok fær Þór í hönd.

Þá mælir Útgarðaloki: "Af horni þessu þykkir þá vel drukkit er í einum drykk gengr af, en sumir drekka af í tveim drykkjum. En engi er svá lítill drykkjumaðr at eigi gangi af í þrimr."

Þá spyrr Útgarðaloki Þór hvat þeira íþrótta mun vera er hann muni vilja birta fyrir þeim, svá miklar sögur sem menn hafa gört um stórvirki hans. Þá svaraði Þórr at helzt vill hann þat til taka at þreyta um drykkju við einnhvern mann. Útgarðaloki segir at þat má vel vera, gengr inn í höllina, skal taka vítishorn þat er hirðmenn eru vanir at drekka af. Því næst kemr fram skutilsveinn með horninu ok fær Þór í hönd.

Þá mælti Útgarðaloki: "Af horni þessu þykki þá vel drukkit ef í einum drykk gengr af, en sumir drekka af í tveim drykkjum. En engi er svá [lítill] drykkjumaðr at eigi gangi af í þrimr."

Þá mælti Útgarðaloki: "Hvat íþrótt kantu, Þórr? Muntu vera fyrir þeim, svá mikit sem menn hafa gert um þín stó[r]virki." Hann svaraði, at helzt vill hann þreyta drykkju við nökkurn mann hans. Útgarðaloki segir at þat má vel vera, gengr í höllina ok biðr taka vítishorn er hirðmenn eru vanir af at drekka. Hann sýnir Þór ok segir, at þat þykkir vel drukkit at drekka af í einu, en sumir drekka í tveimr, en engi svá vesall at eigi drekki af í þrimr.

Þórr lítr á hornit ok sýnisk ekki mikit, ok er þó heldr langt. En hann er m<j>ök þyrstr, tekr at drekka ok svelgr allstórum ok hyggr at eigi skal þurfa at lúta optar at sinni í hornit. En er hann þraut eyrindit ok hann laut ór horninu ok sér hvat leið drykkinum, ok lízk honum svá sem alllítill munr mun vera at nú sé lægra í horninu en áðr.

Þá mælti Útgarðaloki: "Vel er drukkit ok eigi til mikit. Eigi mundak trúa ef mér væri sagt frá at Ásaþórr mundi eigi meira drykk drekka, en þó veit ek at þú munt vilja drekka af í öðrum drykk."

Þórr lítr á hornit ok sýnisk ekki mikit, ok er þó heldr langt. En hann er mjök þyrstr, tekr at drekka ok svelgr allstórum ok hyggr at hann skal ei þurfa optar at lúta í hornit. En er hann þraut ørendit ok hann laut ór horninu ok sér hvat leiðir drykkinum, ok lízk honum sem alllítill munr muni vera at nú sé lægra í horninu en áðr.

Þá mælir Útgarðaloki: "Vel er drukkit ok eigi til mikit. Eigi mynda ek trúa ef mér væri sagt frá at Ásaþórr myndi eigi meira drykk drekka, en þó veit ek at þú munt vilja drekka af í öðrum drykk."

Þórr lítr á hornit ok sýnisk ekki mikit, ok er þó heldr langt. En hann er mjök þyrstr, tekr ok drekkr ok svelgr allstórum ok hyggr at eigi skal hann þurfa optar at lúta í hornit. En er hann þraut erindit ok hann laut ór horninu ok sér hvat leið drykkinum, ok lízk honum svá sem alllítill munr mun vera at nú sé lægra í horninu en áðr.

Þá mælti Útgarðaloki: "Vel er drukkit ok eigi til mikit. Eigi munda ek trúa ef mér væri sagt frá at Ásaþórr mundi eigi meira drykk drekka, en þó veit ek at þú munt vilja drekka af í öðrum drykk."

Þór sýnisk hornit eigi mikit, ok þó mjök langt. Hann var þyrstr mjök, setr á munn sér ok svalg stórum ok ætlar at hann skal eigi lúta optar í hornit. Ok er hann þraut eyrindi ok sér í hornit at nú er litlu minna í en áðr.

Þá segir Útgarðaloki: "Vel er drukkit en eigi til mikit. Munda ek eigi trúa ef mér væri sagt frá Ásaþór at hann drykki eigi meira. Þú munt drekka öðru sinni."

Þórr svarar øngu, setr hornit á munn sér ok hyggr nú at hann skal drekka meira drykk ok þreytir á drykkjuna sem honum vansk til eyrindi, ok sér enn at stikillinn hornsins vill ekki upp svá mjök sem honum líkar. Ok er hann tók hornit af munni sér ok sér <í>, lízk honum nú svá sem minna hafi þorrit en í inu fyrra sinni. Er nú gott berandi borð á horninu.

Þórr svarar øngu, setr hornit á munn sér ok hyggr nú at hann skal drekka meira drykk ok þreytir á drykkjuna sem honum vansk ørendi, ok enn sér hann at stikill hornsins vill ekki svá mjök upp sem honum líkar. Ok er hann tók hornit af munni sér, ok lízk honum nú sem minna hafi þverrat en inu fyrra sinni. Er nú gott berandi borð á horninu.

Þórr svaraði engu, setr hornit á munn sér ok hyggr nú at hann <skal> drekka meira drykk ok þ<r>eytir á drykkjuna sem honum vansk til erindit, ok enn sér hann at stikill hornsins vill eigi upp svá mjök sem honum líkar. Ok er hann tók hornit af munni sér ok lízk honum nú sem minna hafi þorrit en hinu fyrra sinni. Er nú gott berandi borð á horninu.

Þórr svaraði engu, setr hornit á munn [sér] ok ætlar af at drekka. Þreytir á drykkjuna sem honum vansk til eyrindi, ok enn sér hann at stikillinn hornsins vill eigi upp, ok sér í ok ætlar nú minna hafa þorrit en it fyrra sinn. Er nú gott beranda borð á horninu.

Þá mælti Útgarðaloki: "Hvat er nú, Þórr? Muntu nú eigi sparask til eins drykkjar meira en þér mun hagr á vera? Svá lízk mér, ef þú skalt nú drekka af horninu hinn þriðja drykkinn sem þessi mun mestr ætlaðr. En ekki muntu mega hér með oss heita svá mikill maðr sem æsir kalla þik, ef þú gerir eigi meira af þér um aðra leika en mér lízk sem um þenna mun vera."

Þá varð Þórr reiðr, setr hornit á munn sér ok drekkr sem ákafligast má hann ok þrýtr sem lengst at drykknum. En er hann sá í hornit, þá hafði nú helzt nökkut munr á fengizk. Ok þá býðr hann upp hornit ok vill eigi drekka meira.

Þá mælir Útgarðaloki: "Hvat er nú, Þórr? Muntu nú eigi spara til eins drykkjar meira en þér mun hægt á vera? Svá lízk mér, ef þú skalt nú drekka inn þriðja drykk af horninu, sem þessi mun mestr ætlaðr. En ekki muntu mikill maðr hér heita mega með oss sem æsir kalla þik, ef þú gørir ei meira af þér um aðrar íþróttir en mér lízk at um þenna mun vera."

Þá var Þórr reiðr, setr hornit á munn sér ok drekkr sem ákafligast má hann. En er hann sá í hornit, þá hafði nú helzt nökkurr munr á fengizk. Ok þá býðr hann upp hornit ok vill eigi drekka meira.

Þá mælti Útgarðaloki: "Hvat er nú, Þórr? Muntu nú eigi spara til eins drykkjar meira en þér mun hagr á vera? Svá lízk mér, ef þú skalt nú drekka af horninu inn þriðja drykkinn sem þessi mun mestr ætlaðr. En ekki muntu mega hér heita með oss svá mikill maðr sem æsir kalla þik, ef þú gørir eigi meira af þér um aðra leika en mér lízk at <um> þenna mun vera."

Þá var Þórr reiðr, setr hornit á munn sér ok drekkr sem ákafligast ok þreytir sem mest á drykkinn. En er hann sá í hornit, þá hafði nú helzt nökkut munr á fengizk. Ok þá býðr hann upp hornit ok vill eigi drekka meira.

Þá svarar Útgarðaloki: "Hvat er nú, Þórr? Muntu nú eigi, Þórr, spara þér til eins drykkjar meira en þér mun hægst vera? Svá lízk mér, ef þú skalt drekka inn þriðja drykkinn sem þessi mun mestr ætlaðr vera. En ekki máttu hér heita svá mikill maðr sem æsir kalla þik, ef þú gerir eigi meira af þér um aðra hl[uti]."

Þá [varð] Þórr reiðr mjök, setr hor[nit] á munn sér ok þreytir mest. Ok er hann leit í hornit, þá hafði [le]ngst á gengit. En er hann sér þat, gefr hann upp ok vill eigi drekka lengr.

Þá mælti Útgarðaloki: "Auðsét er nú at máttr þinn er ekki svá mikill sem vér hugðum. En viltu freista um fleiri leika? Sjá má nú at ekki nýtir þú hér af."

Þórr svarar: "Freista má ek enn of nökkura leika. En undarliga mundi mér þykkja, þá er ek var heima með ásum, ef þvílíkir drykkir væri svá litlir kallaðir. En hvat leik vilið þér nú bjóða mér?"

Þá mælti Útgarðaloki: "Þat gera hér ungir sveinar, er lítit mark mun at þykkja, at hefja upp af jörðu kött minn. En eigi mundak kunna at mæla þvílíkt við Ásaþór ef ek hefða eigi sét fyrr at þú ert miklu minni fyrir þér en ek hugða."

Þá mælti Útgarðaloki: "Auðsét er nú at máttr þinn er ekki svá mikill sem vér hugðum. En viltu freista um fleiri leika? Sjá má nú at ekki nýtr þú hér af."

Þórr svarar: "Freista má ek enn um nökkura leika. En undarligt mundi mér þykkja, þá ek var heima með ásum, ef þvílíkir drykkir væri svá litlir kallaðir. En hvat leik vili þér nú bjóða mér?"

Þá mælti Útgarðaloki: "Þat gøra hér margir sveinar, er lítit mark mun þykkja, at hefja af jörðu kött minn. En eigi munda ek kunna at mæla þvílíkt við Ásaþór ef ek hefða eigi sét at þú ert miklu minni fyrir þér en ek hugða."

Þá mælti Útgarðaloki: "Auðsætt er nú at máttr þinn er ekki svá mikill sem vér hugðum. Eða viltu freista um fleiri leika? Sjá má nú at ekki nýtir þú hér af."

Þórr sagði: "Freista má ek enn um nökkura leika. En undarliga mundi mér þykkja, þá er ek var heima með ásum, ef þvílíkir drykkir væri svá litlir kallaðir. En hvat leik vili þér nú bjóða mér?"

Þá mælti Útgarðaloki: "Þat gera hér ungir sveinar, er lítit mark mun þykkja, at hefja af jörðu kött minn. En eigi munda ek kunna at mæla þvílíkt við Ásaþór ef ek hefða eigi sét fyrr at þú ert miklu minni fyrir þér en ek hugða."

Þá mælti Útgarðaloki: "Auðsætt er þat at máttr þinn e[r] ekki mikill. Viltu leika fleira?"

Þórr segir: "Freista mun ek enn um fleira leika. En undarligt mundi mér þykkja, ef ek væri heima með ásum, ef slíkir drykkir væri þar litlir kallaðir. En hvat leik vili þér bjóða?"

Þá svarar Útgarðaloki: "Þat er ungra sveina at hefja upp af jörðu kött minn. En eigi munda ek slíkt kunna at mæla við Ásaþór ef ek hefða eigi sét at hann er minni maðr en mér er sagt."

Því næst hljóp fram köttr einn grár á hallargólfit ok heldr mikill, en Þórr gekk til ok tók hendi sinni niðr undir miðjan kviðinn ok lypti upp, en köttrinn beygði kenginn svá sem Þórr rétti upp höndina. En er Þórr se<i>ldisk svá langt upp sem hann mátti lengst, þá létti köttrinn einum fœti, ok fær Þórr eigi framit þenna leik.

Því næst hljóp fram einn köttr grár á hallargólfinu ok heldr mikill, en Þórr gekk til ok tók hendi sinni niðr undir miðjan köttinn ok lypti upp, en köttrinn beygði kenginn svá sem Þórr rétti upp höndina. Ok þá er Þórr seildisk svá langt upp sem hann mátti mest ok lengst, þá létti köttrinn einum fœti, ok fekk Þórr ei framit þenna leik meir.

Því næst hljóp fram köttr einn grár á hallargólfit ok heldr mikill, en Þórr gekk til ok tók hendi sinni niðr undir miðjan kviðinn ok lypti upp, en köttrinn beygði kenginn svá sem Þórr rétti upp höndina. Ok þá er Þórr seildisk svá langt upp sem hann mátti lengst, þá létti köttrinn einum fœti, ok fekk Þórr eigi framit þenna leik meir.

Þá hljóp fram köttr grár á hallargólfit mikill heldr. Þórr tók hendinni undir kviðinn niðr ok lypti upp, en köttrinn beygði kenginn ok svá sem hann rétti upp höndina, lypti köttrinn einum fœtinum.

Þá mælti Útgarðaloki: "Svá fór þessi leikr sem mik varði. Köttrinn er heldr mikill, en Þórr er lágr ok lítill hjá stórmenni því sem hér er með oss."

Þá mælti Þórr: "Svá lítinn sem þér kallið mik, þá gangi nú til einnhverr ok fáisk við mik! Nú em ek reiðr!"

Þá mælti Útgarðaloki: "Svá fór þessi leikr sem mik varði. Köttrinn er heldr mikill, en Þórr er lágr ok lítill hjá stórmenni því sem hér er með oss."

Þá mælti Þórr: "Svá lítinn sem þér kallið mik, þá gangi nú einnhverr ok fáisk við mik! Nú em ek reiðr!"

Þá mælti Útgarðaloki: "Svá fór þessi leikr sem mik varði. Köttrinn er heldr mikill, en Þórr er lágr ok lítill hjá stórmenni því sem hér er með oss."

Þá mælti Þórr: "Svá lítinn sem þér kallið mik, gangi til einnhverr ok fáisk við mik! Nú em ek reiðr!"

Þá mælti Útgarðaloki: "Svá fór sem mik varði. Köttrinn er heldr mikill, en þú ert lágr ok lítill."

Þórr segir: "Svá lítill sem ek em, þá gangi til einnhverr yðar at fásk viðr mik, nú er ek em reiðr!"

Þá svarar Útgarðaloki ok litask um á bekkina ok mælti: "Eigi sé ek þann mann hér inni er eigi mun lítilræði í þykkja at fásk við þik." Ok enn mælti hann: "Sjám fyrst. Kalli mér hingat kerlinguna fóstru mína, Elli, ok fáisk Þórr við hana ef hann vill. Fellt hefir hon þá menn er mér hafa litizk eigi ósterkligri en Þórr er."

Því næst gekk í höllina kerling ein gömul. Þá mælti Útgarðaloki at hon skal taka fang við Ásaþór. Ekki er langt um at gera. Svá fór fang þat at því harðara er Þórr knúðisk at fanginu, því fastara stóð hon. Þá tók kerling at leita til bragða, ok varð Þórr þá lauss á fótum, ok váru þær sviptingar allharðar ok eigi lengi áðr en Þórr fell á kné öðrum fœti. Þá gekk til Útgarðaloki, bað þau hætta fanginu ok sagði svá at Þórr mundi eigi þurfa at bjóða fleirum mönnum fang í hans höll. Var þá ok liðit á nótt. Vísaði Útgarðaloki Þór ok þeim félögum til sætis ok dveljask þar náttlangt í góðum fagnaði.

Þá litask Útgarðaloki um bekkina ok mælti: "Eigi sé ek þann mann hér inni at ekki muni þykkja lítilræði at fara við þik." Ok enn mælti hann: "Svá fyrst kalli þér hingat kerlingu fóstru mína, Elli, ok fáisk Þórr við hana ef hann vill. Fellt hefir hon þá menn er mér hafa eigi ósterkligri litizk en Þórr er."

Því næst gekk í höllina kerling nökkur gömul. Þá mælti Útgarðaloki at hon skal taka fang við Ásaþór. Ekki er langt um at gøra. Svá fór fang þat at því harðara er Þórr knúðisk at fanginu, því fastara stóð hon. Þá tók kerlingin at leita til bragða, ok varð Þórr þá lauss á fótum, ok váru þær sviptingar allharðar ok eigi lengi áðr Þórr fell öðrum fœti á kné. Þá gekk til Útgarðaloki ok bað þau hætta fanginu ok sagði svá at Þórr myndi ekki þurfa at bjóða fleirum mönnum fang í hans hirð. Var þá ok liðit at nótt. Vísaði Útgarðaloki Þór ok þeim félögum til sætis ok dveljask þar náttlangt í góðum fagnaði.

Þá svaraði Útgarðaloki ok leit á bekkina: "Eigi sé ek þann mann hér inni at eigi mun lítilræði í þykkja at fásk við þik." Ok enn mælti hann: "Sjám fyrst. Kalli mér hingat kerlingina fóstru mína, Elli, ok fáisk Þórr við hana ef hann vill. Fellt hefir hon þá menn er mér hafa sýnzk eigi ósterkligri en Þórr er."

Því næst kom í höllina kerling nökkur gömul. Þá mælti Útgarðaloki at hon skal taka fang við Ásaþór. Ekki þarf hér langt um at gera. Svá fór fang þat at því harðara en Þórr knúðisk at fanginu, því fastara stóð hon. Þá tók kerlingin at leita til bragða, ok varð Þórr þá lauss á fótum, ok váru þær sviptingar allharðar ok eigi lengi áðr Þórr fell á kné öðrum fœti. Þá gekk til Útgarðaloki ok bað þau hætta fanginu ok sagði svá at Þórr mundi eigi þurfa at bjóða fleirum mönnum fang í hans hirð. Var þá ok komit at nótt. Vísaði Útgarðaloki þeim félögum til sætis ok dveljask þar náttlangt í góðum fagnaði.

Útgarðaloki segir ok litask um: "Eigi sé ek hér þann mann at eigi mun lítilræði í þykkja at glíma við þik. Kalli hi<n>gat kerlingu fóstru mína, ok fásk þú við hana. Fellt hefir hon stærri sveina ok þá er mér hafa lítask hvergi ósterkligri en þú."

Ekki er þar af annat sagt en því harðara er Þórr knýsk at, því fastara stóð hon. Þá tók kerling at leita til bragða. Þórr varð lauss á fótum, ok váru sviptingar harðar, [ok f]ell Þórr á kné öðrum fœti. Ok þá bað Útgarðaloki þau hætta ok lét hann eigi fleirum þurfa at bjóða fang, ok váru þeir þar um nóttina.

En at morgni þegar dagaði stendr Þórr upp ok þeir félagar, klæða sik ok eru búnir braut at ganga. Þá kom þar Útgarðaloki ok lét setja þeim borð. Skorti þá eigi góðan fagnað, mat ok drykk. En er þeir hafa matazk, þá snúask þeir til ferðar. Útgarðaloki fyl[g]ir þeim út, gengr með þeim braut ór borginni. En at skilnaði þá mælti Útgarðaloki til Þórs ok spyrr hvernig honum þykkir ferð sín orðin eða hvárt hann hefir hitt ríkara mann nökkvorn en sik. Þórr segir at eigi mun hann þat segja at eigi hafi hann mikla ósœmð farit í þeira viðskiptum, "en þó veit ek at þér munuð kalla mik lítinn mann fyrir mér, ok uni ek því illa."

En at morgni þegar at dagaði stendr Þórr upp ok þeir allir félagar, klæða sik ok eru búnir burt at ganga. Þá kom þar Útgarðaloki ok lét setja þeim borð. Skorti þá eigi góðan fagnað, mat ok drykk. En er þeir hafa matazk, þá snúask þeir til ferðar. Útgarðaloki fylgir þeim út ok gengr með þeim brott ór borginni. En at skilnaði þá mælir Útgarðaloki til Þórs ok spyrr hvernig honum þykkir ferð sín orðin eða hvárt hann hefir hitt ríkara mann nökkurn en sik. Þórr segir at eigi mun hann þat segja at eigi hafi hann mikla ósœmð farit í þeira viðskiptum, "en þó veit ek at þér munuð kalla mik lítinn mann fyrir mér, ok uni ek því illa."

En at morgni þegar er dagaði standa þeir félagar upp ok klæða sik ok eru búnir brott at ganga. Þá kom þar Útgarðaloki ok lét setja þeim borð. Skorti þá eigi góðan fagnað, mat ok drykk. Ok er þeir hafa matazk, snúask þeir til ferðar. Útgarðaloki fylgir þeim út, gengr með þeim brott ór borginni. En at skilnaði þeira mælti Útgarðaloki til Þórs ok spyrr hvernveg honum þykkir ferð sín orðin eða hvárt hann hefir hitt ríkara mann en sik. Þórr sagði at eigi mun hann þat segja at eigi hafi hann mikla ósœmð farit í þeira viðskiptum, "en þó veit ek at þér munuð kalla mik lítinn mann fyrir mér, ok uni ek því illa."

En um morgininn bjuggusk æsirnir á brott, ok leiddi hann þá á götu ok spurði hvernveg Þór þætti för sín orðin. Þórr segir at þeir mundi kalla hann lítinn mann.

Þá mælti Útgarðaloki: "Nú skal segja þér it sanna er þú ert út kominn ór borginni, at ef ek lifi ok megak ráða þá skaltu aldri optar í hana koma. Ok þat veit trúa mín at aldri hefðir þú í hana komit, ef ek hefða vitat áðr at þú hefðir svá mikinn krapt með þér, ok þú hafðir svá nær haft oss mikilli ófœru.

Þá mælti Útgarðaloki: "Nú skal segja þér it sanna er þú ert út kominn of borgina, at ef ek lifi, þú skalt aldri optar í hana koma. Ok þat veit ek at aldri hefðir þú í hana komit, ef ek hefða vitat áðr at þú hefðir svá mikinn krapt með þér, ok þú hefðir svá nær oss mikilli ófœru.

Þá mælti Útgarðaloki: "Nú skal segja þér hit sanna er þú ert út kominn um borgina, ok ef ek lifi ok mega ek ráða þá skaltu aldri optar í hana koma. Ok þat veit trú mín at aldri hefðir þú í hana komit, ef ek hefða vitat áðr at þú hefðir svá mikinn krapt með þér, ok þú hefðir svá nær haft oss mikilli ófœru.

Þá segir Útgarðaloki: "Nú skal segja þér it sanna er þú ert kominn út af borginni. Eigi hefðir þú komit í hana, ef ek hefða vitat þik svá mikils háttar sem þú ert.

En sjónhverfingar hefi ek gert þér, svá at fyrsta sinn er ek fann þik á skóginum, kom ek til fundar við yðr. Ok þá er þú skyldir leysa nestbaggann, þá hafðak bundit með grésjárni, en þú fant <eigi> hvar upp skyldi lúka. En því næst laust þú mik með hamrinum þrjú högg, ok var it fyrsta minzt, ok var þó svá mikit at mér mundi endask til bana ef á hefði komit. En þar er þú sátt hjá höll minni setberg ok þar sáttu ofan í þrjá dali ferskeytta ok einn djúpastan, þar váru hamarspor þín. Setberginu brá ek fyrir höggin, en eigi sátt þú þat.

En sjónhverfingar hef ek gört þér, svá at fyrsta sinn á skóginum kom ek til fundar við yðr. Ok þá er þú skyldir leysa nestbaggann, þá hafða ek bundit hann með gresjárni, en þú fant <eigi> hvar upp skyldi lúka. En því næst laustu mik með hamrinum þrjú högg, ok var it fyrsta minzt, ok var þó svá mikit at mér mundi œrit til bana ef á hefði komit. En þar er þú sátt hjá höll minni setberg ok þar sáttu ofan í þrjá dali ferskeytta ok einn djúpastan, þat váru hamarspor þín. Setberginu brá ek fyrir höggin, en eigi sáttu þat.

En sjónhv<er>fingar hefi ek gört þér, ok fyrsta sinn á skóginum kom ek til fundar við yðr. Ok þá er þú skyldir leysa nestbaggann, þá hafða ek bundit hann með gressjárni, en þú fant eigi hvar upp skyldi lúka. En því næst laust þú mik með hamrinum þrjú högg, ok var hit fyrsta minzt, ok var þó svá mikit at mér mundi endask til bana ef á hefði komit. En þar er þú sátt hjá borg minni setberg ok þar sáttu ofan í þrjá dali ferskeytta ok einn djúpastan, þat váru hamarspor þín. Setberginu brá ek fyrir höggin, en eigi sáttu þat.

En sjónhverfingar váru gervar fyrst á skóginum, ok kom ek fyrst til fundar við yðr. Ok er þú vildir leysa nestbaggann, var hann bundinn meðr gresjárni, en þú fant eig[i hv]ar upp var at lúka. Þá laust þú mik með hamri þínum þrisvar sinnum, ok var it fyrsta minzt, ok þó svá [mi]kit at mér mundi unnit hafa at fullu ef á hefði komit. En þar er þú sátt [hj]á höll minni setberg ok þar í ofan þrjá dala ferskeytta ok einn djúpastan, þat váru hamarspor þín. Setberginu brá ek fyrir höggin.

Svá var ok of leikana er þreyttuð við hirðmenn mína. Þá var þat it fyrsta er Loki gerði, hann var mjök soltinn ok át títt. En sá er Logi heitir, þat var villieldr, ok brenndi hann eigi seinna trogit en slátrit. En er Þjálfi þreytti rásina við þann er Hugi hét, þat var hugr minn, ok var Þjálfa eigi vænt at þreyta skjótfœri hans.

Svá var ok um leikana er þér þreyttuð við hirðmenn mína. Þá var it fyrsta er Loki gørði, hann var mjök soltinn ok át títt. En sá er Logi heitir, þat var villieldr, ok brenndi hann eigi seinna trogit en slátrit. En er Þjálfi þreytti rásina við þann er Hugi hét, þat var hugr minn, ok var Þjálfa eigi lént at þreyta skjótfœri við hann.

Svá var ok um leikana er þér þreyttuð við hirð mína. Þá var þat hit fyrsta er Loki gørði, hann var mjök soltinn ok át títt. En sá er Logi heitir, þat var villieldr, ok brenndi hann eigi seinna trogit en slátrit. En er Þjálfi þreytti rás við þann er Hugi heitir, þat var hugr minn. Var Þjálfa eigi vænt at þreyta skjótfœri við hann.

En Loki þreytti leik við eld um átit. En Þjálfi tók hlaup við huginn ok mátti hann eigi ok engi annarr þat viðr hann þreyta.

En er þú drakt af horninu ok þótti þér seint líða, en þat veit trúa mín at þá varð þat undr er ek munda eigi trúa at vera mætti. Annarr endir hornsins var út í hafi, en þat sáttu eigi. En nú er þú kemr til sjávarins, þá muntu sjá mega hvern þurð þú hefir drukkit á sænum." – Þat eru nú fjörur kallaðar.

En er þú drakt af horninu ok þótti þér seint líða, en þat veit trúa mín at þá varð þat undr er ek mynda ei trúa at verða mætti. Annarr endi hornsins var út í hafi, en þat sáttu eigi. En nú er þú kømr til sævarins, þá muntu sjá mega hvern þurð þú hefir drukkit á sænum." – Þat eru nú kallaðar fjörur.

En þat er þú drakt af horninu ok þótti þér seint líða, en þat veit trú mín at þá varð þat undr er ek munda eigi trúa at vera mætti. Annarr endir hornsins var út í hafi, en þat sáttu eigi. En nú er þú kemr til sævarins, þá muntu sjá mega hvern þurð þú hefir drukkit á sjónum." – Þat eru nú fjörur kallaðar.

Þat var þó mest undr er þú drakt af horninu, er annarr endir var í ægi – því eru orðnar fjörurnar.

Ok enn mælti hann: "Eigi þótti mér hitt minna vera vert er þú lyptir upp kettinum, ok þér satt at segja þá hræddusk allir þeir er sá er þú lyptir af jörðu einum fœtinum. En sá köttr var eigi sem þér sýndisk: þat var Miðgarðsormr, er liggr um lönd öll, ok vansk honum varliga lengðin til at jörðina tœki sporðr ok höfuð, ok svá langt seildisk þú upp at skamt var þá til himins.

Ok enn mælti hann: "Eigi þótti mér hitt minna vera er þú lyptir upp kettinum, ok er þér satt at segja, þá hræddusk allir þeir er þat sá er þú lyptir upp af jörðu einum fœtinum. En sá köttr var Miðgarðsormr, er liggr um öll lönd, ok vansk honum varliga lengð til at á jörðina tœki sporðr ok höfuð, ok svá langt seildisk þú upp at skamt var þá til himins.

Ok enn mælti hann: "Eigi þótti mér hitt minna vert er þú lyptir upp kettinum, ok þér satt at segja þá hræddusk allir þeir er sá er þú lyptir af jörðu einum fœtinum. En sá köttr var eigi sem þér sýndisk: þat var Miðgarðsormr, er liggr um lönd öll, ok vansk honum varla lengð til at jörðina tœki sporðr ok höfuð, ok svá langt seildisk þú upp at skamt var þá til himins.

En þar lyptir þú upp Miðgarðsorminum, er þú tókt köttinn, en þá hræddusk allir er þat sá, er þú lyptir einum fœtinum á kettinum.

En hitt var ok mikit undr um fangit <er þú stótt svá lengi við ok felt eigi meir en á kné öðrum fœti> er þú fekzk við Elli, fyrir því at engi hefir sá orðit ok engi mun verða ef svá gamall er at elli bíðr, at eigi komi ellin öllum til falls.

En hitt var ok mikit undr um fangit er þú stótt svá lengi við ok felt eigi meir en á kné öðrum fœti er þú fekzk við Elli, fyrir því at engi hefir sá orðit, er eigi komi ellin öllum til falls.

En hitt var ok mikit undr um fangit er þú stótt svá lengi við ok felt eigi meir en á kné öðrum fœti er þú fekzk við Elli, fyrir því at engi hefir sá vorðit ok engi mun verða ef gamall verðr, at eigi komi ellin öllum til falls.

En þú fekzk þar við elli, er þú hugðisk við kerlinguna eiga, henni hefir engi á kné komit.

Ok er nú þat satt at segja at vér munum skiljask, ok mun þá betr hvárratveggju handar at þér komið eigi optar mik at hitta. Ek mun enn annat sinn verja borg mína með þvílíkum vælum eða öðrum, svá at ekki vald munuð þér á mér fá."

Ok er nú þér þat satt at segja at vér munum skiljask, ok mun þá betr hvárratveggju handar at þér komið eigi optar mik at hitta. Ek mun enn annat sinni verja borg mína með þvílíkum vélum eða öðrum, svá at ekki vald munu þér á mér fá."

Ok er nú þat satt at segja at vér munum skiljask, ok mun þá betr hvárratveggju handar at þér komið eigi optar mik at finna. Ek mun enn annat sinn verja borg mína með þvílíkum vélum eða öðrum, svá at ekki vald munu þér á mér fá."

En þér komið mik eigi optar heim at sœkja!"

En er Þórr heyrði þessa tölu greip hann til hamarsins ok bregðr á lopt, en er hann skal fram reiða þá sér hann þar hvergi Útgarðaloka. Ok þá snýsk hann aptr til borgarinnar ok ætlask þá fyrir at brjóta borgina. Þá sér hann þar völlu víða ok fagra en ønga borg. Snýsk hann þá aptr ok f[er]r leið sína til þess er hann kom aptr í Þrúðvanga. En þat er satt at segja at þá hafði hann ráðit fyrir sér at leita til ef saman mætti bera fundi þeira Miðgarðsorms, sem síðan varð. Nú ætla ek engan kunna þér sannara at segja frá þessi ferð Þórs."

En er Þórr heyrði þessa tölu greip hann til hamarsins ok bregðr á lopt, en er hann skal fram reiða þá sér hann hvergi Útgarðaloka. Ok þá snýr hann aptr til borgarinnar ok ætlaðisk þá fyrir at brjóta borgina. Þá sér hann þar völlu víða ok fagra en ønga borg. Snýr hann þá aptr ok ferr leið sína til þess er hann kom aptr í Þrúðvanga. En þat er satt at segja at þá hafði hann ráðit fyrir sér at leita til ef saman mætti bera fundi þeira Miðgarðsorms, sem síðar varð. Nú ætlak at engi kunni þér sannara at segja frá þessi ferð Þórs."

En er Þórr heyrði þessa tölu greip hann til hamarsins ok bregðr á lopt, en er hann skal fram reiða þá sér hann hvergi Útgarðaloka. Ok þá snýsk hann aptr til borgarinnar ok ætlask þat fyrir at brjóta borgina. Þá sér hann þar völlu víða ok fagra en enga borg. Snýsk hann aptr ok ferr leið sína til þess er hann kom aptr í Þrúðvanga. En þat er satt at segja at þá hafði hann ráðit fyrir sér at leita til ef saman mætti bera fundi þeira Miðgarðsorms, sem síðar varð. Nú ætla ek at engi kunni þér framar at segja frá þessi ferð Þórs."

Þá bregðr Þórr upp hamrinum, ok nú sér hann hvergi Útgarðaloka, ok eigi heldr borgina.

Þá mælti Gangleri: "Allmikill er fyrir sér Útgarðaloki, en með vælum ok fjölkyngi ferr hann mjök. En þat má sjá at hann er mikill fyrir sér at hann átti hirðmenn þá er mikinn mátt hafa. Eða hvárt hefir Þórr ekki þessa hefnt?"

Hár svarar: "Eigi er þat ókunnigt, þótt eigi sé frœðimenn, at Þórr leiðrétti þessa ferðina er nú var <frá> sagt, ok dvalðisk ekki lengi heima áðr hann bjósk svá skyndiliga til ferðarinnar at hann hafði eigi reið ok eigi hafrana ok ekki föruneyti. Gekk hann út of Miðgarð svá sem ungr drengr ok kom einn aptan at kveldi til jötuns nökkurs, sá er Ymir nefndr. Þórr dvalðisk þar at gistingu of nóttina.

Þá mælti Gangleri: "Allmikill er fyrir sér Útgarðaloki, en með vélum ok fjölkyngi ferr hann mjök. En þat má sjá at hann er mikill fyrir sér at hann átti hirðmenn þá er mikinn mátt hafa. Eða hvárt hefir Þórr ekki þessa hefnt?"

Hár svarar: "Eigi er þat ókunnigt, þótt eigi sé frœði um, at Þórr leiðrétti þessa ferðina er nú var frá sagt, ok dvalðisk ekki lengi heima áðr hann bjósk svá skyndiliga til ferðarinnar at hann hafði eigi reið ok eigi hafrana ok ekki föruneyti. Gekk hann út of Miðgarð svá sem ungr drengr ok kom einn aptan at kveldi til jötuns nökkurs, sá er Ymir nefndr. Þórr dvalðisk þar at gistingu of nóttina.

Þá mælti Gangleri: "Allmikill er Útgarðaloki fyrir sér, en með vélum ok fjölkyngi ferr hann mjök. En þat má sjá at hann er mikill fyrir sér at hann átti hirðmenn þá er mikinn mátt hafa. Eða hvárt hefir Þórr ekki þess hefnt?"

Hár svaraði svá: "Eigi er þat ókunnigt, þótt eigi sé frœðimenn, er Þórr leiðrétti þessa ferðina er nú var frá sagt, ok dvalðisk ekki lengi heima áðr hann bjósk svá skyndiliga til ferðar at hann hafði eigi hafrana ok ekki föruneyti. Gekk hann út um Ásgarð svá sem ungr drengr ok kom einn aptan at kveldi til jötuns eins, sá hét Ymir. Þórr dvalðisk þar at gistingu um nóttina.

Hér segir frá því er Þórr fór at draga Miðgarðsorminn. Eptir þenna a<t>burð snýr Þórr heimleiðis, ætlar nú at hitta Miðgarðsorminn, ok kom til jötuns nökkurs, er Eymir er nefndr.

En í dagan stóð Ymir upp ok klæddisk ok bjósk at róa <á> sæ til fiskjar. En Þórr spratt upp ok var skjótt búinn ok bað at Ymir skyldi hann láta róa á sæ með sér, en Ymir sagði at lítil liðsemð mundi at honum vera, er hann var lítill ok ungmenni eitt, "ok mun þik kala ef ek sit svá lengi ok útarliga sem ek em vanr." En Þórr sagði at hann mundi róa mega fyrir því frá landi at eigi var víst hvárt hann mundi fyrr beiðask at róa útan, ok reiddisk Þórr jötninum svá at þá var búit at hann mundi þegar láta hamarinn skjalla honum, en hann lét þat við berask, því at hann hugðisk þá at reyna afl sitt í öðrum stað.

En í dagan stóð Ymir upp ok klæddisk ok bjósk at róa á sæ til fiskjar. En Þórr stóð líka upp ok var skjótt búinn ok bað at Ymir skyldi láta sik róa með sér, en Ymir sagði at lítil liðsemð myndi at honum vera, er hann var lítill ok ungmenni eitt, "ok mun þik kala ef ek sit svá lengi ok útarliga sem ek em vanr." En Þórr sagði at hann myndi róa mega fyrir því langt frá landi at eigi var víst hvárt hann myndi fyrri beiðask útan at róa, ok reiddisk Þórr jötninum svá at þá var búit at hann myndi þegar láta hamarinn skella honum, en hann lét þat við berask, fyrir því at hann hugði þá at reyna afl sitt í öðrum stað.

En í dagan stóð Ymir upp ok klæddisk ok bjósk at róa á sæ til fiskjar. En Þórr <spratt> upp ok var skjótt búinn ok bað at Ymir skyldi láta hann róa með sér, en Ymir sagði at lítil liðsemð mundi at honum vera, er hann <var> lítill ok ungmenni eitt, "ok mun þik kala ef ek sit svá lengi ok útarliga sem ek em vanr." En Þórr sagði at hann mundi róa mega fyrir því langt frá landi at eigi var víst hvárt hann mundi fyrr beiðask at róa útan, ok reiddisk Þórr jötninum svá at þá var búit at hann mundi þegar láta hamarinn skella honum, en hann lét þat við berask, fyrir því at hann hugði þá at reyna afl sitt í öðrum stað.

En um morgininn bjósk jötunn at fara til fiskjar. Þórr vill fara með honum, en jötunn lét ekki gagn mundu at kögursveini þeim, "mun þik kala ef ek sit lengi ok útarla á mið[u]m sem ek em vanr."

Hann spurði Ymi hvat þeir skyldu hafa at beitum, en Ymir bað hann fá sér sjálfan beitur. Þá snerisk Þórr á braut þangat er hann sá øxnaflokk nökkvorn er Ymir átti. Hann tók hinn mesta uxann, er Himinhrjótr hét, ok sleit af höfuðit ok fór með til sjávar. Hafði þá Ymir út skotit nökkvanum. Þórr gekk á skipit ok settisk í austrrúm, tók tvær árar ok røri, ok þótti Ymi skriðr verða af róðri hans.

Hann spurði Ymi hvat þeir skyldu hafa at beitu, en Hymir bað hann sjálfan fá sér beitur. Þá snerisk Þórr á braut þegar þangat er hann sá øxnaflokk nökkurn er Ymir átti. Hann tók inn mesta oxann, er Himinrjótr hét, ok sleit af höfuðit ok fór með þat til sævar. Hafði þá Ymir út skotit nökkvanum. Þórr gekk á skipit ok settisk í austrrúmit, tók tvær árar ok røri, ok þótti Ymi skriðr verða af róðri hans.

Hann spurði Ymi hvat þeir skyldu hafa at beitum, en Ymir bað hann sjálfan fá sér beitur. Þá snerisk Þórr brott þangat er hann sá øxnaflokk nökkurn er Ymir átti. Hann tók inn mesta uxann, er Himinhrjótr er kallaðr, ok sleit af höfuðit ok fór með til sjóvar. Hafði þá Ymir út skotit nökkvanum. Þórr gekk á skipit ok settisk í austrrúm, tók tvær árar ok reri, ok þótti Ymi skriðr verða af róðri hans.

Þórr reiddisk honum mjök ok kvað þat eigi víst, ok spurði hvat þeir skyldi hafa at beitum. Eymir bað hann fá sér beitur. Þórr tók uxann er heitir Himinrjóðr, er Eymir átti, ok sleit af höfuðit, ok settisk í austrrúm.

Hymir reri í hálsinum fram ok sóttisk skjótt róðrinn. Sagði þá Hymir at þeir váru komnir á þær vaztir er hann var vanr at sitja ok draga flata fiska. En Þórr kvezk vilja róa miklu lengra, ok tóku þeir enn snertiróðr. Sagði Ymir þá at þeir váru komnir svá langt út at hætt var at sitja útar fyrir Miðgarðsormi. En Þórr kvezk mundu róa eina hríð, ok svá gerði, en Hymir var þá allókátr.

Ymir røri í hálsinum fram ok sóttisk skjótt róðrinn. Sagði þá Ymir at þeir váru komnir á þær vaztir er hann var vanr at sitja ok draga flata fiska. En Þórr kvezk vilja róa miklu lengra, ok tóku þeir enn snertiróðr. Þá sagði Hymir at þeir váru komnir svá langt út at hætt væri at sitja útar fyrir Miðgarðsormi. En Þórr kvezk myndu róa enn um hríð, ok svá gørði hann, en Ymir var þá allókátr.

Ymir reri í hálsinum fram ok sóttisk skjótt róðrinn. Sagði Ymir at þá váru þeir komnir á þær vaztir er hann var vanr at sitja ok draga flata fiska. En Þórr kvezk vildu róa miklu lengra, ok tóku þeir enn snertiróðr. Þá sagði Ymir at þeir váru komnir svá langt út at hætt var at sitja fyrir Miðgarðsormi. En Þórr kvezk mundu róa enn um hríð, ok svá gørði hann, en Ymir var þá allókátr.

Ok þótti Eymi hann heldr róa mikit, ok lét þ[á] komna á þær vaztir sem hann var vanr ok bað þá eigi róa lengra. Þórr lézk vildu enn miklu lengra róa. Eymir kvað þat hætt við Miðgarðsorminn. Þórr vill róa, Eymir varð ókátr.

En þá er Þórr lagði upp árarnar, greiddi hann til vað heldr sterkjan, ok eigi var öngullinn minni eða óramligri. Þar lét Þórr koma á öngulinn oxahöfuðit ok kastaði fyrir borð, ok fór öngullinn til grunns. Ok er þá svá satt at segja at engu ginti þá Þórr <miðr> Miðgarðsorm en Útgarðaloki hafði spottat Þór, þá er hann hóf orminn upp á hendi sér.

En þá er Þórr lagði upp árarnar, greiddi hann til vað heldr sterkan, ok eigi var öngullinn minni eða óramligri. Þar lét Þórr koma á öngulinn oxahöfuðit ok kastaði fyrir borð, ok fór öngullinn til grunns. Ok er þér þat satt at segja at eigi ginti Þórr miðr Miðgarðsorm en Útgarðaloki hafði spottat Þór, þá er hann hóf orminn upp með hendi sér.

En þá er Þórr lagði upp árarnar, greiddi hann til vað heldr sterkan, ok eigi var öngullinn minni eða óramligri. Þar lét Þórr koma á öngulinn uxahöfuðit ok kastaði fyrir borð, ok fór öngullinn til grunns. Ok er þat satt at segja at eigi ginti Þórr minnr þá Miðgarðsorm en Útgarðaloki hafði spottat Þór, þá er hann hóf orminn upp með hendi sér.

Þórr greiddi vaðinn ok lét koma á uxahöfuðit á öngulinn, ok fór til grunns.

Miðgarðsormr gein yfir oxahöfuðit en öngullinn vá í góminn orminum. En er ormrinn kendi þess, brá hann við svá hart at báðir hnefar Þórs skullu út á borðinu. Þá varð Þórr reiðr ok fœrðisk í ásmegin, spyrndi við <svá> fast at hann hljóp báðum fótum gögnum skipit ok spyrndi við grunni, dró þá orminn upp at borði. En þat má segja at engi hefir sá sét ógurligar sjónir, er eigi mátti þat sjá er Þórr hvesti augun á orminn en ormrinn starði neðan í mót ok blés eitrinu.

Miðgarðsormr gein um oxahöfuðit en öngullinn vá í góm orminum. En er ormrinn kendi þat, brá hann við svá hart at báðir hnefar Þórs skullu út á borðinu. Þá varð Þórr reiðr ok fœrðisk í ásmegin, <spyrndi við svá fast at hann hljóp báðum fótum gögnum skipit ok> spyrndi við grunni, dró þá orminn upp at borði. En þat má segja at engi hefir sá sét allógurligar sjónir, er eigi mátti þat sjá er Þórr hvesti augun á orminn en ormrinn starði neðan í mót ok blés eitrinu.

Miðgarðsormr gein um uxahöfuðit en öngullinn vá í góminn orminum. En er ormrinn kendi þat, brá hann við svá hart at báðir hnefar Þórs skullu út at borðinu. Þá varð Þórr reiðr ok fœrðisk í ásmegin, spyrndi við svá fast at hann hljóp báðum fótum gegnum skipit ok spyrndi við grunni, dró þá orminn upp at borði. En þat má segja at engi hefir sá sét allógurligar sjónir, er eigi mátti þat sjá er Þórr hvesti augun á orminn en ormrinn starði neðan í mót ok blés eitrinu.

Miðgarðsormrinn beit á önglinum, ok kom í góminn. En ormrinn brá við fast svá at báðir hnefar Þórs skullu við borðinu. Þá fœrðisk Þórr í ásmegin, spyrndi við fast svá at hann hljóp báðum fótum í gegnum skipborðit ok spyrndi við grunni, dró þá at sér orminn ok upp viðr borðinu. En engi hefir sá sét inar ógurligstu sýnir, er eigi hefir þat er Þórr hvesti augun á orminn, en hann starði neðan á móti ok blés eitrinu.

Þá er sagt at jötunninn Hymir gerðisk litverpr, fölnaði ok hræddisk er hann sá orminn ok þat er særinn fell út ok inn of nökkvann. Ok í því bili er Þórr greip hamarinn ok fœrði á lopt, þá fálmaði jötunninn til agnsaxinu ok hjó vað Þórs af borði, en ormrinn søktisk í sæinn. En Þórr kastaði hamrinum eptir honum, ok segja menn at hann lysti af honum höfuðit við grunninum, en ek hygg hitt vera þér satt at segja at Miðgarðsormr lifir enn ok liggr í umsjá. En Þórr reiddi til hnefann ok setr við eyra Ymi, svá at hann steyptisk fyrir borð ok sér í iljar honum. En Þórr óð til lands."

Þá er sagt at jötunninn Ymir gørðisk litverpr, fölnaðisk ok hræddisk er hann sá orminn ok þat er særinn fell út ok inn um nökkvann. Ok í því bili er Þórr greip hamarinn ok fœrði á lopt, þá fálmaði jötunninn til agnsaxinu ok hjó vað Þórs á borði, en ormrinn søktisk í sæinn. En Þórr kastaði hamrinum eptir honum, ok segja menn at hann lysti af honum höfuðit við hrönnunum, en ek hygg hitt vera þér satt at segja at Miðgarðsormr lifir enn ok liggr í umsjá. En Þórr reiddi til hnefann ok setr við eyra Ymi, at hann steypisk fyrir borð ok sér í iljar honum. En Þórr óð til lands."

Þá er sagt at jötunninn Ymir gerðisk litverpr, fölnaði ok hræddisk er hann sá orminn ok þat er sjórinn fell út ok inn um nökkvann. Ok í því bili er Þórr greip hamarinn ok fœrði á lopt, þá fálmaði jötunninn til agnsax ok hjó vað Þórs á borði, en ormrinn søktisk í sjóinn. En Þórr kastaði hamrinum eptir honum, ok segja menn at hann lysti af honum höfuðit við hrönnunum, en ek hygg hitt vera þér satt at segja at Miðgarðsormr lifir enn ok liggr í sjá. En Þórr reiddi til hnefann ok setr við eyra Ymi, svá at hann steyptisk fyrir borð ok sér í iljar honum. En Þórr óð til lands."

[Jö]tunninn varð litverpr er hann sá orminn, ok særinn fell inn nökkut. En er Þórr greip hamarinn, fálmaði jötunninn til agnsaxins ok hjó við borðinu vað Þórs, en ormr søkk í sæinn. En Þórr kastaði hamrinum ok laust við eyra jötninum, svá at hann steyptisk at borðinu, ok laust af honum höfuðit við háunu[m]. En Þórr óð til lands."