The Complete
Fornaldarsögur Norðurlanda Legendary Sagas of the Northland in English Translation |
|||
[HOME][BACK] | |||
Gríms Saga Loðinkinna |
The Saga of Grim Shaggy-Cheek |
||
Beginning of the 14th century |
Translated by © Peter Tunstall, 2005 |
||
1. Kvonfang Gríms og konuhvarf |
Chapter 1 |
||
Svo er sagt af Grími loðinkinna, að hann var
bæði mikill og sterkur og hinn mesti garpur. Því var hann loðinkinni kallaður,
að kinn hans önnur var vaxin með dökkt hár, og með því var hann alinn. Ekki beit
þar járn á. Grímur tók við búi í Hrafnistu eftir Ketil hæng, föður sinn. Hann
gerðist ríkur að fé. Hann réð og nálega einn öllu um allt Hálogaland.
Haraldur hét einn hersir ríkur og ágætur í Vík austur.
Hann átti Geirhildi, dóttur Sölga konungs, Hrólfssonar konungs úr Bergi af
Upplöndum. Dóttir þeirra hét Lofthæna. Hún var kvenna fríðust og vel mennt.
Þangað fór Grímur loðinkinni á skútu við átjánda mann og bað Lofthænu sér til
handa. Var það að ráðum ráðið, og skyldi hann sækja brullaupið um haustið. En
sjö nóttum fyrr hvarf Lofthæna burt, og vissi enginn, hvað af henni varð. En er
hann kom til brullaupsins, saknar hann vinar í stað, er brúðurin var í burtu, og
þóttist hann þó vita, að faðir hennar olli þar engu um. Þar sat hann þrjár
nætur, og drukku þeirr og þó með lítilli kæti. Síðan fór hann heim í Hrafnistu.
Það hafði borið til fimm árum fyrr, að kona
Haralds hersis hafði andast en hann fékk ári síðar norðan af Finnmörk
Grímhildar Jösursdóttur og hafði hana heim til sín. Skjótt þótti hún þar
öllu spilla. Illa var hún til Lofthænu, stjúpdóttur sinnar, sem síðar
bar raun á. Grímur undi lítt við hag sinn, er hann spurði ekki til
Lofthænu, festarkonu sinnar. Það bar þá til sem oftar, að hallæri mikið kom
á Hálogaland. Grímur loðinkinni bjóst þá heiman og fór á ferju sinni við
þriðja mann. Hann hélt norður fyrir Finnmörk og svo austur til
Gandvíkur. Og er hann kom í víkina, sá hann, að þar var nógur
veiðifangi. Setti hann þar upp skip sitt og gekk síðan til skála og
kveikti upp eld fyrir sér. En er þeir voru í svefn komnir um nóttina, vöknuðu
þeir við það, að kominn var stormur með svartahríð. Svo mikil grimmd
fylgdi veðri þessu, að allt sýldi, bæði úti og inni. Um morguninn, er
þeir voru klæddir, gengu þeir út og til sjávar. Sáu þeir þá, að á burtu
var allur veiðifangi, svo að hvergi sá staði. Þóttust þeir nú ekki vel
staddir, en ekki gaf á burtu. Gengu þeir nú heim til skála og voru þar
um daginn. Um nóttina vaknar Grímur við það, að hlegið var
úti hjá skálanum. Hann spratt þá upp skjótt og tók öxi sína og gekk út.
Hann hafði og með sér sem ávallt endranær örvarnar Gusisnauta, er Ketill
hængur, faðir hans, hafði gefið honum. En er hann kom út, sá hann tvær
tröllkonur við skip niðri, og tók í sinn stafninn hvor þeira og ætluðu
að hrista í sundur skipið. Grímur mælti og kvað vísu:
"Hvat heita þær hrauns íbúur, er skaða vilja. skipi mínu? Ykkur hefi ek einar sénar ámátligastar að yfirlitum."
Sú kvað vísu, er nær honum stóð:
ædd var ek norðarla, Hrímnis dóttir ór háfjalli. Hér er systir mín, hálfu fremri, Kleima at nafni, komin til sjóvar." Grímur kvað: "Þrífist hvergi Þjaza dóttir, brúðir verstar. Brátt skal ek reiðast. Ykkr skal ek rétt, áðr röðull skíni, vörgum senda víst til bráðar." Kleima kvað: "Þat var fyrri, at faðir okkarr burtu seiddi báru hjarðir. Skuluð aldrigi, nema sköp ráði, heilir heðan heim of komast." Grímur kvað: "Skal ek ykkr báðum skjótla heita oddi og eggju í upphafi. Munu þá reyna Hrímnis mellur, hvárt at betr dugir broddr eða krumma." Grímur tók þá eina af Gusisnautum og skaut þá,
er firr honum stóð, svo að hún fékk þegar bana. Feima mælti: "Illa fór
nú, Kleima systir." Jötunninn mælti: "Þetta hefir verið lítið
fremdarverk, að drepa ykkur, aðra sex vetra, en hina sjö. Eða hver hefir
gert þetta?" Feima svarar: "Þetta hefir gert illmennið
Grímur loðinkinni. Eru þeir feðgar meir lagðir til þess en aðrir menn að
drepa niður tröll og bergbúa. En þó að hann hafi nú þetta gert, þá mun
hann þó aldrei ná Lofthænu, konu sinni. Og er það nú gaman, svo skammt
sem nú er á millum þeirra." Grímnir mælti þá: "Því veldur Grímhildur,
systir mín, og er henni flest til mennta gefið."
Þá mæddi Feimu blóðrás, og féll hún dauð niður. Í því gekk Grímur inn í hellinn og hjó til Hrímnis karls svo hart, að af tók höfuðið. Þá spratt Hyrja kerling upp og rann á hann, og tóku þau að glíma, og var þeirra atgangur bæði harður og langur, því að hún var ið mesta tröll, en Grímur var rammur að afli. En þó lauk svo, að hann brá henni á loftmjöðm, svo að hún féll. Hjó hann þá af henni höfuðið og gekk af henni dauðri, fór síðan til skála síns. |
It’s said of Grim Shaggy-Cheek that he was big and strong and quite
dauntless. He was called Shaggy-Cheek because one of his cheeks was covered in
dark hair, and he was born like that. No iron could cut him there. Grim took
over the farm at Hrafnista after his father Ketil Trout. He became rich. Besides
that, he was virtually sole ruler over the whole of Halogaland. Harald was a noted and powerful lord down south in Oslo Fjord.[1]
He was married to Geirhild, daughter of King Solgi, who was the son of King
Hrolf of Berg in the Uplands. Their daughter was called Lopthoena. She was the
fairest of women, well bred and accomplished in skills and refinements. Grim
went there in a boat with eighteen men and asked for Lopthoena’s hand in
marriage. That was agreed and the wedding set for autumn. But seven nights
before the big day, Lopthoena vanished, and no one knew what had become of her.
And when Grim came to the wedding, he had something of a shock to find his bride
gone, but he felt sure that her father had nothing to do with it. He stayed
there three nights and they drank but with little joy. Then he went home to
Hrafnista. Five years earlier, it happened that Harald’s wife had died, and a year after
that he married Grimhild Josur’s daughter from Finnmark in the north and brought
her home with him. Soon she seemed to spoil everything. She hated her
stepdaughter Lopthoena as would become apparent later. Grim was not too happy with his life when he heard nothing about Lopthoena, his
bride-to-be. Then, as so often happens, there came a great famine to Halogaland.
Grim Shaggy-Cheek got ready to set out and went in his boat with two other men.
He headed north for Finnmark and so east to Gandvik,[2] and
when he entered the bay, he saw there was plenty of fish there. He drew his boat
onto land and then walked up to a shelter and lit himself a fire. But when they’d gone to sleep for the night, they were woken by a storm and a
blinding blizzard. Such bitter cold came with this storm that everything froze,
inside and out. Come morning, when they were dressed, they went out to the sea.
Then they saw that all the fish had gone, leaving not a trace. They didn’t think
they were in such a good spot now, but there was no wind to sail away. So they
went back to the shack and spent the day there. In the night, Grim wakes to hear laughter right outside the hut. He jumped up
quick and got his axe and went out. He also had with him, as ever, the arrows
Gusir’s Gifts, that his father Ketil Trout had given him. But when he came out,
he saw two troll-women down by the boat, tugging one at either end of it, and
they seemed set on shaking it to pieces. And Grim spoke this verse: Then Grim took one of Gusir’s Gifts and shot the troll who stood furthest from
him so that she died. Bashful said, “That went badly, sister Splodge.” Then Frosty said, “That’s my sister Grimhild’s doing. She is most
accomplished.” Then Bashful got faint from loss of blood and she fell down dead. That instant, Grim stepped into the cave and hacked so hard at Frosty that he took his head off. Then the woman Fiery jumped up and ran at him, and they wrestled hard and long, for she was a big huge troll, and Grim a powerful man. But the upshot was, he caught her out and threw her over his hip so she fell. Then he cut off her head and, leaving her dead there, he went back to his shack. |
||
2. Grímur leysti Lofthænu úr álögum |
2. |
||
Annan dag eftir var veður gott. Gengu þeir þá um fjörur og sáu, hvar
rekin var reyður mikil. Gengu þeir þangað og tóku til hvalskurðar. Litlu
síðar sá Grímur, hvar tólf menn gengu. Þá bar brátt að. Grímur heilsar
þeim og spyrr að nafni. Sá kveðst heita Hreiðarr hinn hvatvísi, er fyrir
þeim var, og spurði, hví Grímur vildi ræna hann eigu sinni. Grímur
kveðst fyrr hafa fundið hvalinn. "Þá mun ég enga þjónustu þér veita," sagði Geirríður, "og sé ég, að
þá ertu skjótt sem dauður."
"Það mun þá þó vera verða," sagði Grímur, "þó að mér sé það mjög í
móti skapi."
Hann gekk þá að henni og kyssti hana. Eigi þótti honum hún svo ill
viðkomu sem hún var hrímugleg að sjá. Þá var komið að kveldi. Bjó
Geirríður þá sæng og spurði, hvort Grímur vill liggja einn saman eða hjá
sér. Grímur kvaðst heldur vilja liggja einn saman. Hún kveðst þá enga
stund vilja á leggja að græða hann. Grímur sá, að það mátti honum eigi
nægja, og kveðst þá heldur mundu hjá henni liggja, ef sá væri á baugi.
Gerði hann þá svo. Batt hún áður öll sár hans, og þóttist hann hvorki
kenna sviða né sárinda. Það þótti honum undarlegast, hversu mjúkfingruð
hún var, svo ljótar hendur sem honum sýndist hún hafa, því að honum
þótti þær gammsklóm líkari en mannshöndum. En þegar er þau komu í sæng,
sofnaði Grímur.
En er hann vaknar, sá hann konu svo fagra liggja í sænginni hjá sér, að
slíka þóttist hann varla séð hafa. Hann undraðist, hversu lík hún mátti
vera sköpuð Lofthænu, festarkonu hans. Niðri fyrir stokkinum sá hann,
hvar lá sá hinn illilegi tröllkonuhamur, er Geirríður Gandvíkurekkja
hafði haft. Raun-máttlítil var þá þessi kona. Hann stóð upp skjótt og
dró haminn fram í eldinn og brenndi upp að kolum.
Síðan fór hann til og dreypti á konuna, þar til að hún raknaði við og
mælti: "Nú hefir hvorttveggja okkar vel: Ég gaf þér líf fyrir öndverðu,
en þú komst mér úr ánauðum."
"Hversu komstu hér, eða með hverju móti er um hag þinn?" sagði
Grímur.
Hún svarar: "Litlu síðar en þú varst farinn úr Vík austan frá
Haraldi, föður mínum, mætti Grímhildur, stjúpmóðir mín, mér, svo
talandi: "Nú skal ég það launa þér, Lofthæna, að þú hefir sýnt mér
þrjósku og þverúð, síðan er ég kom í ríkið. Læt ég það verða um mælt, að
þú verðir að hinni ljótustu tröllkonu og hverfir norður til Gandvíkur og
byggir þar afhelli og sitjir þar í stóðrenni við Hrímni, bróður minn, og
eigist þið við bæði margt og illt, og hafi það verr, sem verr herðir
sig. Þú skalt og vera hvimleið öllum, bæði tröllum og mönnum. Þú skalt
og," sagði hún, "í þessari ánauð vera alla þina ævi og aldrei úr komast,
nema nokkurr mennskur maður játi þér þeim þrem hlutum, sem þú beiðir,
sem ég veit, að enginn mun vera. Sá er hinn fyrsti að þiggja að þér líf,
sá annarr að kyssa þig, og sá er hinn þriðji að byggja eina sæng og þú,
sem öllum mun first um fara."Nú hefir þú þessa hluti alla við mig gerva,
enda var þér og skyldast. Nú vil ég, að þú færir mig í Vík austur til
föður míns og drekkir til mín brullaup eftir því, sem ælað var."
Síðan fóru þau heim til skála Gríms, og var þá nógur veiðifangi. Lá þá hvalur í hverri vík. Hlóð hann nú ferju sína, og er hann var búinn, hélt hann frá landi, og voru þau tvö á skipi, Grímur og Lofthæna. Tók hann þá til listar þeirrar, er haft hafði Ketill hængur, faðir hans, og aðrir Hrafnistumenn, að hann dró upp segl í logni, og rann þegar byrr á. Sigldi hann þá heim í Hrafnistu, og þóttust menn hann hafa heimtan úr helju. |
Next day the weather was good. They went to the shore and saw that a big
rorqual had run aground. They go down there and start cutting up the whale.
After a while, Grim saw twelve men coming. They approached at speed. Grim hails
them and asks their names. They leader says he’s called Hreidar the Rash, and
asked why Grim was trying to make off with his property. Grim says he found the
whale first.
Grim answers, “There’s an old saying, that everyone’s greedy for life. I’ll
chose to be saved by you.”
“Well, I’ll just have to do it then,” said Grim, “though I’d really rather not.”
So he went to her and kissed her. She didn’t seem as bad to touch as she was to
look at. And now it was evening. Geirrid made up a bed and asked whether Grim
wanted to lie on his own or with her. Grim said he’d prefer to lie on his own.
She says she didn’t want to waste any time healing him then. Grim saw this
wouldn’t help him very much, and says in that case he’d rather lie with her, if
those were his options. And that’s what he did. First she bound all his wounds,
and he felt neither pain nor burning. He was amazed at how soft-fingered she
was, how gentle, with such ugly hands as she seemed to have, which looked to him
more like vulture’s claws than human hands. And the moment they were in bed,
Grim slept.
But when he wakes, he saw such a beautiful woman lying in the bed beside him, he
could hardly remember seeing anyone so pretty. He was surprised at how much she
looked like Lopthoena, his betrothed. Down on the floor at the foot of the bed,
he saw that hideous troll-husk Geirrid Gandvik-Bed had worn. There wasn’t much
strength left in that one now. He got up quick and dragged the husk onto the
fire and it burnt to ashes. Then he went over and dripped water on the woman
till she came to and said, “Now we’re both alright. First I saved your life, and
then you rescued me from this.”
“How did you get here? And for that matter, how did you end up like this?” said
Grim.
She answers, “Not long after you left my father Harald in Oslo Fjord, my
stepmother Grimhild met me and said, ‘Now I’m going to pay you back, Lopthoena,
because you’ve shown me nothing but strop and stubbornness ever since I came to
this country. This I do solemnly pronounce: May you turn into the ugliest
troll-woman and vanish north to Gandvik and live there in a side-cave right next
door to Frosty, my brother, and quarrel long and hard the pair of you, and may
whoever is least able to keep their spirits up come off the worst. Also, you
will be detested by all, trolls and men alike. And what’s more,’ she said, ‘you
will be in this plight for the rest of your life and never get out, unless some
human man agrees to these three things when you ask him (and I know there won’t
be anyone to do that). This is the first: to let you save his life. This second:
to kiss you. And this the third: to sleep in the same bed as you, you who will
fare worse than anyone.’” They went back to Grim’s shack, and there was plenty of game to be had now. A whale lay in every bay. He loaded his boat and when he was ready, put out from land, with the two of them on board, Grim and Lopthoena. He then began to use that trick that Ketil Trout, his father, had had—and other Hrafnista men too—of hoisting sail in calm weather, and a fair breeze began to blow. And he sailed home to Hrafnista, and people felt they’d got him back from the dead. |
||
3. Grímur gekk á hólm við Sörkvi |
3.
Grim Fought a Duel with Sorkvir |
||
Litlu síðar kom Grímur í Vík austur, og fór
Lofthæna með honum. Grímhildur réð þá nálega öllu ein austur þar. En þegar
Grímur kom, lét hann Grímhildi verða tekna og færðan belg á höfuð henni og barða
grjóti í hel, því að hann hafði áður sagt Haraldi hersi, hversu farið hefði.
Gerði hann þá brullaup til Lofthænu og fór heim síðan í Hrafnistu. En Haraldur
hersir kvæntist í þriðja sinn og fékk Þórgunnar Þorradóttur.
Eigi höfðu þau Grímur og Lofthæna lengi ásamt
verið, áður þau áttu dóttur þá, er Brynhildur hét. Hún óx upp í
Hrafnistu og var hin fegursta mær. Unni Grímur henni og mikið. En er hún
var tólf ára gömul, bað hennar sá maður, er Sörkvir hét og var Svaðason,
Rauðfeldssonar, Bárðarsonar, Þorkelssonar bundinfóta. Hún vildi ekki
ganga með honum, og fyrir það skorar Sörkvir Grím á hólm. Grímur játar
því. Sörkvir var sygnskur að móðurætt, og þar átti hann búum að stýra. Á
hálfsmánaðar fresti átti hólmgangan að vera.
Ásmundur hefir hersir heitið í Noregi. Hann réð
fyrir þeim bæ, er á Berurjóðri heitir. Hann var kvongaður maður og átti
þann son, er Ingjaldur hét. Hann var hinn fræknasti maður og var löngum
með Grími loðinkinna, og var með þeim vinátta mikil, en þó var Ingjaldur
þeirra eldri, en miklu sterkari var Grímur. Ingjaldur fékk þeirrar konu,
er Dagný hét, dóttur Ásmundar, er við Gnoð var kenndur, en systur Óláfs
liðsmannakonungs. Við henni átti hann þann son, er Ásmundur hét, er
síðan var fóstbróðir Odds hins víðförla, er var með Sigurði hring á
Brávelli, er öðru nafni hét Örvar-Oddur. Í nefndan tíma kom Sörkvir til hólmsins við tólfta mann. Það voru allt berserkir. Þar var Grímur þá og kominn og Ingjaldur með honum og margir háleygskir bændur. Gengu þeir á hólm, og átti Grímur fyrr að höggva. Hann hafði sverðið Dragvendil, er faðir hans hafði átt. Sá hét Þröstur, er skildi hélt fyrir Sörkvi. Grímur hjó svo mikið hið fyrsta högg, að hann klauf skjöldinn að endilöngu, en blóðrefillinn nam vinstri öxl á Þresti og sneiddi svo um þvert manninn í sundur fyrir ofan mjöðmina hina hægri, og hljóp svo sverðið á lærið Sörkvi, að tók undan honum báða fæturna annan fyrir ofan kné, en annan fyrir neðan, og féll hann dauður niður. Þeir Ingjaldur snúa nú að þeim tíu, sem eftir voru, og léttu eigi, fyrr en þeir voru allir drepnir. Þá kvað Grímur vísu: "Hér höfum fellt til foldar tírarlausa tólf berserki. Þó var Sörkvir þróttrammastr þeira seggja, en Þröstur annarr." Og enn kvað hann: "Fyrst mun ek líkja eptir feðr mínum: skal-at mín dóttír, nema skör höggvist, nauðig gefin neinum manni, guðvefs þella, meðan Grímr lifir." Fór Grímur nú heim eftir hólmgönguna, en Ingjaldur til Berurjóðurs. Litlu seinna andaðist faðir hans, og tók hann þá við öllum eignum og gerðist gildur bóndi og hinn mesti búrisnumaður. |
Not long after, Grim headed south to Oslo Fjord, and Lopthoena went with
him. By now Grimhild had practically taken over the running of everything down
there. But when Grim came, he had Grimhild taken and a bag put on her head, and
stoned to death, having first told Lord Harald what had happened. Then he
celebrated his wedding with Lopthoena and went home to Hrafnista. And Harald
married a third time and took Thorgunn Thorri’s daughter. |
||
4. Frá niðjum Gríms loðinkinna |
4 |
||
Nokkurum vetrum fyrr hafði andast Böðmóður Framarsson og átti eina
dóttur við Hrafnhildi, konu sinni, er Þórný hét. Hennar sonur var
Þorbjörn tálkni, faðir Ketils breiðs, föður Þórnýjar, er átti Hergils
hnapprass. Hrafnhildur fór þá heim í Hrafnistu til Gríms, bróður síns.
Þorkell er nefndur ágætur maður. Hann var jarl yfir Naumdælafylki. Hann fór til Hrafnistu og bað Hrafnhildar. Hún var honum gift. Þeirra sonur var Ketill hængur, er inni brenndi Hárek og Hrærek, Hildiríðar sonu, fyrir það, að þeir rægðu Þórólf, frænda hans. Eftir það fór Ketill til Íslands og nam þar land milli Þjórsár og Markarfljóts og bjó að Hofi. Sonur hans var Hrafn, hinn fyrsti lögmaður á Íslandi. Annarr sonur hans var Helgi, faðir Helgu, er átti Oddbjörn askasmiður. Hinn þriðji var Stórólfur, faðir Orms hins sterka og Hrafnhildar, er átti Gunnarr Baugsson. Þeirra sonur var Hámundur, faðir Gunnars á Hlíðarenda, en dóttir Arngunnur, er átti Hróarr Tungugoði. Þeirra sonur var Hámundur hinn halti. Veðurormur, sonur Vémundar hins gamla, var hersir ríkur. Hann bað Brynhildar, dóttur Gríms loðinkinna. Hún gekk með honum. Þeirra sonur var Vémundur, faðir Veðurorms, er stökk fyrir Haraldi konungi austur á Jamtaland, og ruddu þar mörk til byggðar. Hans sonur var Hólmfastur, en systir Veðurorms hét Brynhildur; hennar sonur Grímur, er hét eftir Grími loðinkinna. Þeir frændur, Grímur og Hólmfastur, fóru í vesturvíking og drápu í Suðureyjum Ásbjörn jarl skerjablesa, en tóku þar að herfangi Ólofu, konu hans, og Arneiði, dóttur hans, og hlaut Hólmfastur hana og seldi Veðurormi, frænda sínum, og var hún þar ambátt, til þess að Ketill þrymur fékk hennar og hafði hana út til Íslands. Við hana eru kenndir Arneiðarstaðir í Austfjörðum. Grímur fekk Ólofar, dóttur Þórðar vagalda, er jarl hafði átta. Grímur fór til Íslands og nam Grímsnes allt upp til Svínavatns og bjó í Öndverðunesi fjóra vetur, en síðan að Búrfelli. Hans sonur var Þorgils, er átti Helgu, dóttur Gests Oddleifssonar. Þeirra synir voru þeir Þórarinn að Búrfelli og Jörundur á Miðengi. Grímur féll á hólmi undir Hallkelshólum fyrir Hallkatli, bróður Ketilbjarnar að Mosfelli. Grímur loðinkinni sat í Hrafnistu, sem fyrr segir. Hann átti son við konu síðarla, er Oddur hét. Hann var fóstraður hjá Ingjaldi á Berurjóðri. Hann var síðan kallaður ýmist Örvar-Oddur eða Oddur hinn víðförli. Grímur þótti mikill maður fyrir sér. Hann var rammur að afli og fullhugi hinn mesti og bjó þó mjög einn um sitt. Hann varð ellidauður maður. Og lýkur hér sögu Gríms loðinkinna. En hér hefur upp Örvar-Odds sögu, og er mikil saga. |
A few years earlier, Bodmod Framarsson had died, leaving his wife
Hrafnhild—who then went home to Hrafnista to live with her brother,
Grim—and a daughter called Thorny. Her son was Thorbjorn Whalebone, the
father of Broad Ketil, father of the Thorny who married Hergils
Button-Arse. There was a man of note called Thorkel. He was jarl of the Namdalen
province. He went to Hrafnista and asked to for the hand of Hrafnhild.
She married him. Their son was Ketil Trout, who burnt Harek and Hraerek,
the sons of Hildirid, in their own house after they slandered his
kinsman Thorolf. After that, Ketil went to Iceland and took land there
between Thjorsa and Markarfljot, and he lived at Hof. His son was Hrafn,
the first lawspeaker in Iceland. His second son was Helgi, father of
Helga, who married Oddbjorn Askasmith, the Shipwright. His third son was
Storolf, father of Orm the Strong and Hrafnhild, who married Gunnar
Baugsson. Their son was Hamund, father of Gunnar of Hlidarendi, and
their daughter Arngunn, who married Hroar Tungugodi, the chieftain of
Tungi. Their son was Hamund the Lame. Vedrorm, son of Vemund the Old, was a great lord. He asked for the hand
of Brynhild, daughter of Grim Shaggy-Cheek. She went with him. Their son
was Vemund, the father of Vedrorm, who fled King Harald[4]
to Jamtland and cleared the forest to live there. His son was Holmfast,
and Vedrorm’s sister was called Brynhild. Her son was Grim, who was
named after Grim Shaggy-Cheek. And here ends the saga of Grim Shaggy-Cheek. |
||
NOTES: [1] In Old Norse: Víkin ‘the Bay’. [2] ‘Bay of Enchantments’, Kandalakshskaya Guba, in the White Sea. [3] A kenning for ‘lady’. Tree names were used, according to their grammatical gender, as base-words in kennings for men or women. They were qualified with male attributes such as weapons and ships, or female attributes such as clothes and jewelry. [4] Harald Finehair, first king of all Norway, ruled c. 890-942. |
|||
[HOME][BACK]
SCHOLARSHIP & COMMENTARY |
|||
Medieval Scandinavia: An Encyclopedia, 1993: | "Grimr's ancestry is not related in detail in the saga about him, but the first and third members of the Hrafnistumanna trilogy supply the story. Ketils saga relates that Grimr was the offspring of Ketil hængr ("salmon") and a troll from Finnmark, and imples that his chin, hairy from birth and impervious to iron weapons, was due to his mother's heritage. Örvar-Odds saga tells a similar story but obscures the supernatural ancestry by attributing Grimr's hairy chin to the fact that while Ketil and Hrafnhildr were hiding in bed during a visit by some Finns to her father, she had peeked out and focused on the hairy chin of one of the guest." | ||
Various Manuscripts |